บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 3
ห้องเยี่ยมเงียบเหงาไม่มีคนอื่นเลย นอกจากตะวันฉายที่ยืนรอเยี่ยมอยู่ บูรพาเดินเข้ามาหยุดมอง สายตาของบูรพาค่อยๆเหลือบเห็นบัตรตำรวจของตะวันฉาย ตะวันฉายมองอย่างเข้าใจ ก่อนจะเก็บบัตรเข้ากระเป๋าเสื้อ บูรพาทำท่าจะเดินกลับ
“พี่แค่อยากมาเยี่ยมแก” บูรพาหยุดเดิน แต่ยังไม่ยอมหันมา “แกเป็นยังไงบ้าง ทำไมไม่ส่งข่าวให้พี่รู้เลย” บูรพานิ่งเงียบไปรอฟังว่าตะวันฉายจะว่าอย่างไรต่อ “บูรพา...ถ้าแกยังโกรธพี่อยู่ล่ะก็ พี่ขอโทษ” บูรพานิ่งเงียบไป ก่อนจะบ่ายหน้าเดินหนี ตะวันฉายขยับไล่ตามมาตามลูกกรง “ทำไมบูรพา เราจะต้องเป็นอย่างนี้อีกนานแค่ไหนจะต้องแตกคอกันไปอย่างนี้จนตายหรือไง”
บูรพาหันขวับ “มองโลกในแง่ดีเกินไปแล้วล่ะผู้หมวดใช่ว่าตายแล้วจะหายโกรธกันได้ง่ายๆหรอกนะ”
ตะวันฉายพยายามพูดดี “แต่พี่เป็นห่วงแกนะ พี่อยากให้แกระวังตัว พี่ไม่อยากให้แกต้องเดินทางผิด”
“ก็ใครเล่าที่เขี่ยฉันมาไอ้ทางระยำนี่ ถ้าตอนนั้นแกใจกว้างกว่านี้ นึกหรือว่าฉันจะมีวันนี้.. ต่อไปนี้ทางของฉัน..ฉันเลือกเอง แกไม่ต้องมาตัดสินใจอะไรแทนฉันอีกแล้ว” บูรพาจะเดินไป
ตะวันฉายนิ่งอึ้ง..ก่อนจะเอ่ยขึ้นลอยๆ “อีกสี่ปี แกก็พ้นโทษแล้ว ถึงตอนนั้น เราสองคนจะเจอกันในฐานะอะไรญาติห่างๆงั้นเหรอ หรือว่าแค่คนรู้จัก บูรพา”
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง เราเป็นคู่อริกัน…คุณตำรวจ...อีกสี่ปีฉันจะทวงทุกอย่างที่เสียไปจากคุณ” บูรพาเดินไปหยุดรอผู้คุมเปิดประตูให้ แล้วหันมาทำมือยิงใส่ตะวันฉาย สีหน้าของบูรพาเหี้ยมเกรียม
ตะวันฉายนิ่งเงียบ…แต่ลึกๆนั้นเกิดความกลัว ความเศร้าสลดจนสุดประมาณ
ที่ห้องนอน ตะวันฉายยืนนิ่งคิดที่ริมหน้าต่าง
“จนถึงทุกวันนี้ผมยังคงถามตัวเองว่า จะมีวิธีไหนอีกที่จะทำให้บูรพาเข้าใจ...ว่าผมรู้สึกอย่างไร...”
ตะวันฉายนึกถึงภาพน้องชายที่เคยสดใสร่าเริงก่อนจะเกิดเรื่อง
“มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานอย่างบอกไม่ถูก ที่ต้องไล่ตามสิ่งที่เรามองไม่เห็น”
ตะวันฉายนึกถึงตอนที่สองคนพี่น้องวิ่งไล่กันในวัยเด็ก บูรพาวิ่งห่างออกไป
“ยิ่งเหมือนกับว่า...พยายามเข้าไปใกล้เท่าไหร่ มันก็ยิ่งห่างไกลไปทุกที...ทุกที บูรพาก็ยิ่งห่างไกลผมออกไปทุกที”
ตะวันฉายเหม่อมองอย่างปวดร้าว