บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 11
ที่บ้านจ่าเวศกลางดึก ได้ยินเสียงกดกริ่ง และเสียงเรียกของเสือดังมาจากหน้าบ้าน “คุณลุง..คุณลุงครับ คุณลุง”
จ่าเวศเข็นรถเข็นมาที่หน้าประตู แต่ยังไม่ยอมเปิดประตูเพราะกลัวจะเป็นคนร้าย “นั่นใคร”
“ผมปกรณ์ครับ ผมเป็นลูกน้องผู้หมวดตะวันฉาย”
จ่าเวศเปิดประตูออกไปดู เห็นเสือยืนอยู่ข้างรถที่จอดหน้าบ้าน “หมู่ มีอะไรถึงมาค่ำมืดดึกดื่นป่านนี้ แล้วเจ้าฉายล่ะ เจ้าฉายอยู่ที่ไหน”
เสืออึดอัดพลางตอบ “ผู้หมวดถูกยิง ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลครับ”
ยักษ์กับจ่าส่งนั่งรอคอตกอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด ทั้งสองยังอยู่ในชุดเดิม ท่าทางยังไม่ได้พักผ่อนทั้งคู่ ยักษ์ได้ยินเสียงรถเข็นใกล้เข้ามาจึงมองไป จ่าส่งมองตาม ทั้งสองยืนขึ้นทันที
เสือเข็นรถเข็นพาจ่าเวศเข้ามา จ่าเวศมีสีหน้าร้อนรน “อาการเป็นยังไงบ้าง”
ยักษ์รายงาน “หมอกำลังผ่ากระสุนอยู่ครับ อีกสักครู่ก็คงออกมาแล้ว”
“จับตัวคนร้ายได้รึเปล่า” ทุกคนเงียบกันหมด จ่าเวศทั้งแค้นใจ ทั้งเสียใจ “ไอ้พวกวายร้าย ไอ้พวกเดรัจฉาน ขอให้กรรมตามสนองมัน ตายไปขอให้นรกไม่ต้องผุดต้องเกิด โธ่เจ้าฉาย ลูกพ่อ…”
เสือ ยักษ์ จ่าส่งเฝ้ามองจ่าเวศด้วยความสงสาร ยังไม่ทันจะปลอบใจหมอก็เปิดประตูออกมาก่อน
ยักษ์รีบถาม “ผู้หมวดเป็นยังไงบ้างครับหมอ”
“พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แผลที่บริเวณช่องท้องกับที่ต้นขา ไม่สาหัสเท่าไหร่ แต่ตรงหัวไหล่ คงต้องพักฟื้นอีกสักระยะเพราะการใช้แขนอาจจะมีปัญหา”
เสืออยากรู้ “แล้วตอนนี้เยี่ยมได้มั้ยครับ”
“คงทำได้แค่เข้าไปดูอาการ เข้าเยี่ยมคงไม่ได้ เพราะคนไข้ยังไม่รู้สึกตัวเลยครับ”
ทุกคนมองไปที่ห้องด้วยความเป็นห่วง จ่าเวศร้อนรนอยากเข้าไปเยี่ยมลูก
ตะวันฉายโยงด้วยสายยางระเกะระกะ เครื่องช่วยหายใจดังฟืดฟาด จ่าเวศกับยักษ์ เสือและจ่าส่ง มองทะลุห้องกระจกด้วยความห่วงใย
บูรพาเดินกลับเข้าไนท์คลับมาพร้อมชัชชัยและไอ้ปอด แต่ก็ต้องพบกับความประหลาดใจเมื่อเห็นไนท์คลับไม่ได้เปิดทำการ ภายในมีเสี่ยเจริญยืนรออยู่กับลูกสมุน ส่วนจ๊อดถูกคุมตัวไว้ แม้จะไม่ได้พันธนาการแต่ก็นั่งอยู่ในวงล้อมของสมุนคนอื่น ทว่าท่าทางยังปลอดภัยอยู่