บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 11 หน้า 3
เจิมฉัตรได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจ แกล้งทำออเซาะ “ถ้างั้นป๋าจะมัวมานั่งกลุ้มอยู่ทำไมอีกล่ะคะ รีบเข้านอนไม่ดีกว่าเหรอ นี่ก็ดึกมากแล้วนะคะ”
“ฉันนอนไม่หลับ….เจิมฉัตร เธอยังสาวคงไม่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ การถูกคนที่เราไว้ใจหักหลังครั้งแล้วครั้งเล่าจนเกือบค่อนชีวิต ไม่ใช่เรื่องที่ควรยินดีเลย”
“ป๋ายังมีเจิมนะคะ เจิมภักดีต่อป๋าเสมอ”
“จริงเหรอ“
เจิมฉัตรดึงมือเสี่ยเจริญมาแนบแก้ม จุมพิตราวกับข้าทาสสัตย์ซื่อ “อย่าลืมสิคะ….ป๋าเป็นผู้มีพระคุณของเจิม เป็นคนชุบเลี้ยงเจิมมา เจิมจะทรยศได้ยังไง”
เสี่ยเจริญลูบหัวเจิมฉัตรอย่างนึกอุ่นใจ
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่สตูดิโอธิชา กำลังนั่งทำบัญชีอยู่ตรงเคาน์เตอร์ ในขณะที่ธิชากำลังฉีดเสปรย์รดน้ำต้นไม้อยู่ สักครู่ก็เห็นเด็กส่งหนังสือพิมพ์ปั่นจักรยานมาส่งหนังสือพิมพ์ไว้ที่หน้าร้าน
ธิชาออกมารับ และเปิดคลี่ดูหัวข่าว รูปของตะวันฉายลงหราอยู่หน้าหนึ่ง “ดับยอดมือปราบ จ่อเผาขนสามนัดซ้อนปางตาย”
“ตะวันฉาย“
โจกระวีกระวาดแต่งตัวสะพายกระเป๋าจะออกไปข้างนอกและไม่ลืมพรมน้ำหอมที่ต้นคอหลังหู “พรมซะหน่อย ผู้หมวดจะได้สดชื่น” โจคว้าม้วนหนังสือพิมพ์ขยับจะออกไป
พอดีตุ๊กเพิ่งซื้ออาหารเช้ากลับมาเห็นเข้า “อีโจ มึงจะรีบไปไหน” ตุ๊กเหล่มองหนังสือพิมพ์ในมือโจก็เริ่มเดาออก “แหม หนังสือพิมพ์ยังไม่ทันวางก็วิ่งหน้าตั้งมาเชียวนะมึง”
“ก็…หน้าบันเทิงมึงไม่เห็นข่าวเหรอ นังมะลิมันคลอดลูกรับปีใหม่ กูว่าจะไปดูมันหน่อย”
“อย่างมึงเนี่ยนะเป็นห่วงสุขภาพฮิปโป อีโจ มึงอย่ามาอ้อล้อ กูอ่านจากที่ตลาดมาแล้ว มึงชอบไอ้ตำรวจที่ถูกยิงนั่นใช่มั้ย”
“เอาอะไรมาพูด ตำหร่งตำรวจอะไรอีกวะ เหลวไหลว่ะบอกว่าไม่ได้เป็นสายก็ไม่ได้เป็นสิวะ” โจลื่นผ่านตุ๊กออกไปจนได้
ตุ๊กตะโกนตาม “รถไฟ เรือเมล์ ลิเก ตำรวจนะอีโจ คอยดู มึงถูกจับได้ น้ำตาจะเช็ดหัวเข่า”
เสือจอดรถรอโจอยู่ที่สนามเด็กเล่น โจรีบวิ่งแนบมาขึ้นรถ “รอนานมั้ยหมู่”
“อื้อหือ… ไปถูกหมาที่ไหนเยี่ยวรดมาเหรอคุณโจ”