บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 11 หน้า 4
“นี่ ปัสสาวะหมาอะไรของนาย น้ำหอมขวดนี้แพงนะยะ หุ้นกันซื้อกับนังตุ๊กขวดล่ะตั้ง 250 ผู้หมวดอาการเป็นยังไงบ้าง”
เสืออุดจมูก “ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่เมื่อคืนหมอยังไม่ได้ให้เยี่ยมเลยตกลงจะไปโรงบาลกันเลยรึเปล่า”
“ไปที่ตลาด แวะซื้อของเยี่ยมก่อน”
เสือพยักหน้าแล้วออกรถไป โดยไม่รู้เลยว่าตุ๊กแอบซุ่มดูอยู่ “โจเอ๊ยโจ จับได้คาหนังคาเขาเลยมึง”
จ่าเวศนั่งหน้าขรึมเฝ้าอาการของตะวันฉาย นึกโกรธอยู่ในใจว่าใครที่ยิงลูกตน“เสียดายว่าตัวเองเกษียณ ไม่อย่างนั้นลุงต้องออกไปลากคอไอ้วายร้ายที่ยิงเจ้าฉายมาให้ได้ ไอ้พวกหนักแผ่นดิน ทำความเดือดร้อนให้ชาวบ้านยังไม่พอ มันยังกำแหงกล้ายิงได้กระทั่งตำรวจ”
“ทำใจดีๆ ไว้ก่อนเถอะครับคุณลุง เห็นหมอบอกว่าผู้หมวดพ้นขีดอันตรายแล้ว ถ้ายังไงอีกเดี๋ยวก็คงจะฟื้น”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ นี่ถ้าเจ้าฉายมันเป็นอะไรไปลุงคง...” จ่าเวศหน้าสลด
ยักษ์สงสาร “ผู้หมวดไม่มีญาติคนอื่นเลยหรือครับ”
“มีแต่ญาติห่างๆ แล้วก็น้องชายอีกคนนึง”
ยักษ์งง “น้อง? ผู้หมวดมีน้องชายด้วยหรือครับ”
“มีสิ อายุไล่เลี่ยกันนี่ล่ะ ตอนเด็กๆ แสบพอๆ กันเลย แม่เค้าตั้งชื่อไว้คล้องกันว่าบูร...”
ตะวันฉายรู้สึกตัวครางเรียก “พ่อ...”
จ่าเวศตื่นเต้น “ฉาย เจ้าฉายรู้สึกตัวแล้วหรือลูก แกเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า” แล้วก็หันไปบอกยักษ์ “หลานชายช่วยออกไปตามหมอที บอกว่าผู้หมวดตะวันฉายฟื้นแล้ว”
“ครับผม” ยักษ์รีบลนลานออกไป
จ่าเวศรีบปลอบลูก “ฉาย...ไม่เป็นไรนะลูก ปลอดภัยแล้วนะ...”
ประตูหน้าห้องเปิดออก เห็นยักษ์ผายมือเชิญธิชาที่ถือช่อดอกไม้เข้ามา ยักษ์ปิดประตู ธิชามองไปเห็นตะวันฉายนอนอยู่บนเตียง ร่างกายยังมีสายน้ำเกลือระโยงระยาง ตะวันฉายยิ้มให้ธิชาท่าทางยังเพลียๆอยู่ โดยมีจ่าเวศนั่งเฝ้าไข้อยู่ข้างๆ
“สวัสดีค่ะผู้หมวด” ธิชามองมาที่จ่าเวศ
“นี่คุณพ่อผม พ่อครับนี่ธิชา…เป็น…เป็นเพื่อนผมเอง”
ธิชายกมือไหว้ “สวัสดีค่ะคุณลุง”
จ่าเวศรับไหว้ยิ้มๆ “จ้ะ ตามสบายนะหนู แจกันอยู่ทางโน้นแน่ะ” ธิชาคว้าแจกันไปเติมน้ำในห้องน้ำ จ่าเวศแอบกระซิบกับตะวันฉาย “เฮ้ย ตาถึงนี่หว่า ทำไมไม่พาไปเจอพ่อที่บ้านบ้างวะเจ้าฉาย”
“พ่อ คุณธิชาเค้าเป็นแค่เพื่อนผมเท่านั้นเอง”
ธิชาได้ยินเสียงจ่าเวศก็ยิ้มขำ