บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 5
ตะวันฉายหายมึนก็รีบยื้อแขนเสือออกมาจากบูรพา “อย่าเสือ อย่า ปล่อยเค้าไป”
แต่เสือไม่ยอม “หมวด ไอ้บ้านี่มันต่อยหมวดนะ”
“ผมสั่งให้ปล่อยเค้า!”
“ปล่อยได้ยังไงก็มันต่อยหมวดนี่”
“เค้าเป็นน้องชายผม !”
เสืออึ้ง…หันไปมองบูรพาที่ยังจ้องตะวันฉายอย่างเอาเป็นเอาตาย ธิชากับปูได้แต่ยืนมองอย่างไม่เชื่อหู ทุกคนเงียบไปสักครู่ ก่อนที่เสือมองมาที่ตะวันฉายอย่างขัดแย้งในใจ แล้วค่อยๆ ลดปืนลงอย่างลังเล….
ตะวันฉายรีบหันมาบอกน้อง “แกไปซะ…”
บูรพามองมาที่ธิชาแล้วเดินจากไป
เสือเปิดประตูรถทิ้งไว้ นั่งห้อยขาออกมานอกรถ เขาบีบกระป๋องเบียร์ในมือจนบุบ แล้วปากระป๋องเบียร์ลงถังไปเซ็ง ๆ ตะวันฉายกำลังคุยกับธิชาโดยมีปูยืนฟังอยู่ห่างๆ
“คุณเป็นพี่ชายของบูรพาหรือคะ ?”
ตะวันฉายอึดอัดใจอยู่ จึงพยายามวางมาดเพื่อซ่อนความรู้สึกของตน ตะวันฉายส่งนามบัตรให้ “ผมเป็นตำรวจ คุณรู้จักกับเค้าได้ยังไง”
ธิชาอึ้งไปหน่อยๆ กับท่าทีแข็งกระด้างของตะวันฉาย “เค้าช่วยฉันเอาไว้ค่ะ มีคนจะลวนลามฉัน”
“ตอนนี้เค้าพักอยู่กับคุณงั้นเหรอ”
ธิชาบอกอย่างตกใจ “ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ฉัน….” หญิงสาวรู้สึกผิดสังเกต..จึงเฉไฉไป “ฉันเพิ่งรู้จักกับเค้าวันนี้เอง ไม่ได้สนิทอะไรกันเลย”
ตะวันฉายหยิบนามบัตร “เบอร์โทรผมอยู่ในนามบัตร ถ้าเจอเค้าอีกเมื่อไหร่ ช่วยติดต่อไปหาผมด้วย”
ธิชาพยักหน้า ตะวันฉายขยับจะปลีกตัวไป “เอ่อ..คุณคะ” ธิชารอจนตะวันฉายหันมา “พอจะบอกได้มั้ยคะว่าคุณกับบูรพามีปัญหากันเรื่องอะไร”
ตะวันฉายมองธิชา แต่ไม่ยอมตอบคำถาม… “คุณอย่ารู้เลย”
ธิชาอึ้ง มองตามตะวันฉายเดินไปขึ้นรถ….
เสือขับรถหน้านิ่วคิ้วขมวด ตะวันฉายรู้ว่าเสือกำลังไม่พอใจตน เขาครุ่นคิดสักพักก็เอ่ยขึ้นมาในความเงียบ “อยากจะพูดอะไรกับผมรึเปล่า”