บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 5 หน้า 3

ชัชชัยจุ๊ๆปากอย่างชอบใจ ชูหัวแม่โป้งให้ “ได้!”

บูรพาหน้าเหี้ยม ล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าออกมาพันมือไว้อย่างรวดเร็ว….

สมุนของชัชชัยที่อยู่ด้านหลัง กะฉวยจังหวะที่บูรพาพันผ้าอยู่ ตัดสินใจเปิดฉากลอบกัดเป็นคนแรก  เห็นบูรพาไม่หันไปมองแต่ยกส้นเท้าดีดกลับหลังยันแข้งสมุนคนนั้น จนเสียหลักล้มลง บูรพาหันศอกรับอีกทีเดียว สมุนคนนั้นล้มฟุบสลบเหมือด…..

ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา สมุนคนอื่นที่กำลังฮือล้อมเข้าจะซ้ำบูรพาเลยชะงักกึก ตีวงออกห่างอย่างกล้าๆกลัวๆ รวมทั้งไอ้ปอดที่ถอยเป็นคนแรก บูรพาผูกผ้าเช็ดหน้าพันมือเสร็จพอดีก็กระตุกปม  ลดมือลงอย่างผ่อนคลาย

ชัชชัยมองเหล่ไอ้ปอดอย่างดุๆ  ไอ้ปอด..กลัวเสียฟอร์มเลยร้องจ๊าก บุกนำลูกน้องเข้ากระทืบบูรพา จนเกิดตะลุมบอนกันขึ้น ชัชชัยนั่งจิบไวน์มองการรุมกินโต๊ะบูรพาอย่างสะใจ  

บูรพาพยายามต่อสู้เต็มความสามารถ แต่เริ่มควบคุมสถานการณ์ได้ยากขึ้น บูรพาเริ่มหยุดตั้งหลักและคำนวณหาช่องทาง….ก่อนจะเปลี่ยนกลยุทธเป็นอาศัยความคล่องแคล่วขยับฝ่าวงล้อมออกไปให้มากที่สุด โดยอาศัยข้าวของที่วางระเกะระกะในบริเวณนั้นเป็นเครื่องหลบหลีก แต่หลบไปทางไหนก็เจอแต่มือกับเท้าปลิวว่อน แถมพวกไอ้ปอดบางคนยังใช้ของแข็งเป็นเครื่องทุ่นแรง

ในที่สุดบูรพาก็จำต้องคว้าวัสดุจากกองขยะในบริเวณนั้นมาเป็นเครื่องทุ่นแรง สกัดไม่ให้สมุนของไอ้ปอดเข้ามาใกล้ตัว เห็นแต่คนที่อยู่ในรัศมีล้วนแล้วแต่โดนฟาดจนกระเจิง ไอ้ปอดหน้าตาตื่นถอยออกมาไม่กล้าเข้าใกล้ เหลือบไปก็เห็นชัชชัยกำลังจิบเหล้า พลางส่ายหน้าเซ็งๆสมรรถภาพของลูกน้องตน  

ไอ้ปอดคิดหาทางเล่นงานบูรพาก่อนจะได้อุบาย คว้าเศษอิฐแถวนั้นปาใส่บูรพาสุดแรงเกิด บูรพาชะงักกึก…เข่าทรุด เลือดไหลโกรกออกมา “เสร็จกูล่ะมึง เอามันเลยโว๊ย พวกเรา” สมุนของไอ้ปอดกรูกันเข้ายำบูรพาแบบไม่ต้องยั้ง บูรพาพยายามปัดป้องคลานไปจะหาที่เกาะยึดเพื่อจะยืนขึ้น แต่ก็ถูกไอ้ปอดตามมาเตะจนหน้าหงาย ไอ้ปอดรับท่อนแป๊บจากสมุนมาถือไว้ พลางเอาตีนเหยียบอกบูรพา “ถึงตากูล่ะทีนี้ กูไม่เอาอะไรมากหรอกขอแค่หยอดน้ำข้าวต้มก็แล้วกัน”

ไอ้ปอดเงื้อมือจะฟาดบูรพา แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแสงไฟจากรถคันหนึ่งแล่นตรงเข้ามาจอด  เงาของคนสองคนที่โดยสารมาบนรถนั้นย้อนแสงอยู่

ชัชชัยเหลียวมามองช้าๆอย่างนึกหวั่น…แสงไฟรถที่สาดเข้ามาฉายให้เห็นความตื่นกลัวบนใบหน้าของชัชชัยที่เริ่มสังหรณ์ว่าผู้มาถึงเป็นใคร “ลุงจิว….ป๋า”

นายเสริมมือปืนหน้าเหี้ยมเดินลงมาจากรถ และเปิดประตูให้เสี่ยจิวก้าวลงมา ไม้เท้าของเสี่ยจิวหยัดลงกับพื้น  ก่อนจะเดินตรงมา…ชัชชัยพยักหน้าให้ไอ้ปอดและลูกสมุน เห็นทุกคนทิ้งอาวุธกันโคร้งเคร้งเปิดทางให้เสี่ยจิวเดินเข้ามา ลูกสมุนพากันก้มหัวให้ตลอดทาง  ส่วนชัชชัยนั้นยืนขึ้นต้อนรับ

บูรพาที่นอนจมกองเลือดแข็งใจหันมองไป เงาดำของเสี่ยจิวยืนย้อนแสงอยู่ กำลังก้มลงมองตน

“เอ็งชื่ออะไร ไอ้หนุ่ม…..”