บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 5 หน้า 2
เสือฟิวส์ขาด….กระชากเบรคมือ รถของเสือเบรคจนท้ายเข้าข้างทาง ฝุ่นตลบเห็นเสือเปิดประตูลงมาจากรถ มารอคุยกับตะวันฉายเห็นตะวันฉายเดินตามลงมา “ทำไมหมวดไม่เคยบอกผม ผมไม่ใช่ลูกน้องหมวดเหรอ เราทำงานด้วยกันมาสี่ปีแล้ว หมวดไปไหนผมก็ตาม หมวดบอกลุยผมก็ลุย ทำไมล่ะหมวด เรื่องแค่นี้ทำไมหมวดถึงบอกผมไม่ได้” ตะวันฉายหนักใจไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าอย่างไร “หมวดกลัวผมปากหมาใช่มั้ย”
“ไม่ใช่”
“กลัวว่าพอเรื่องมันกระจายออกไปแล้วหมวดเสียหน้าเสียประวัติ กลัวหนังสือพิมพ์มันจะไม่เขียนข่าวชมหมวดงั้นสิ”
“ไม่”
“เดี๋ยวพาลตัวเองจะอดได้เลื่อนยศ อดได้เป็นท่านสารวัตร เป็นท่านผู้กอง”
“ไม่ใช่โว๊ย !”เสือชะงัก ไม่เคยเห็นตะวันฉายฟิวส์ขาดมาก่อน ตะวันฉายระเบิดอารมณ์ออกมา “ที่ผมไม่เคยบอกใคร ก็เพราะผมไม่อยากเอ่ยถึงมัน มันไม่สำคัญหรอกว่าบูรพาน้องผมเป็นขี้คุก…แต่มันสำคัญตรงที่ผม…ผมเป็นคนทำให้เค้าเป็นแบบนั้น” เสือใบ้กิน….. “คุณไม่มีวันเข้าใจหรอกเสือ คนๆนั้นเค้าเป็นน้องแท้ๆของผม! เลือดเดียวกัน! แต่ชีวิตของเค้ากลับต้องมาพัง เพราะคนที่เค้าเรียกว่าพี่.. เสือ ห้าปีมานี่ ผมไม่เคยได้นอนหลับฝันดี…..เพราะเค้า…เค้าอยู่ในนี้!” ตะวันฉายชี้ขมับตัวเอง “ที่ผมเป็นตำรวจ ที่ผมทำทุกสิ่งทุกอย่างลงไปจะเป็นจะตายอยู่ทุกวันนี้ ผมไม่ได้ต้องการอะไรเลย ไม่ต้องการเป็นท่านสารวัตร ไม่ต้องการให้หนังสือพิมพ์มาเขียนข่าวชม ที่ผมต้องการอย่างเดียวก็คือให้เค้ายอมกลับมา ให้เค้ายอมเรียกผมว่าพี่อย่างเต็มใจอีกครั้งเดียว อีกครั้งเดียวก็พอแล้ว!”
ตะวันฉายโกรธจนน้ำตาจะไหล รีบหันหลบไปมองฟ้าเพื่อระงับสติ ขณะที่เสือก็อึ้งไปอย่างนึกเสียใจที่เข้าใจลูกพี่ของตนผิด
บูรพาเดินซึมกลับเข้ามาในไนท์คลับ แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าจ๊อดปราดออกมาดักรอตน ท่าทางร้อนรน จ๊อดอึกอัก “บูรพาข้าว่าเอ็งอย่าเข้าไปดีกว่าว่ะ ไอ้ปอดมันระดมพวกมาเพียบเลย ข้าว่าท่าทางมันเอาเอ็งแน่”
“แล้วเอ็งจะให้ข้าทำยังไง”
“ก็หนีสิวะถามได้”
บูรพาสมเพชตัวเอง “หนีอีกแล้วเหรอ ไม่..จ๊อด วันนี้ข้าหนีมาพอแล้ว ถ้าไอ้ปอดมันอยากจะคุยกับข้า ข้าก็จะคุยกับมัน” บูรพาพูดแล้วมองเข้าไปที่ไนท์คลับ
บูรพาเปิดประตูหลังไนท์คลับมองออกมาที่ลานกว้างด้านหลัง เห็นไอ้ปอด ชัชชัย และสมุนรออยู่เพียบ…..
ชัชชัยนั่งกระดิกเท้าจิบไวน์รออย่างใจเย็น “นึกว่าจะไม่มาทำงานแล้วซะอีกกำลังรออยู่เชียว” บูรพามองไปไอ้ปอดแสยะยิ้มให้อย่างสะใจให้กับวันที่รอคอยมาเนิ่นนาน “จะวิ่งหนีซะหน่อยมั้ย ยังทันนะ”
เท้าบูรพาก้าวออกมา แต่จ๊อดยื้อแขนเสื้อบูรพาให้กลับเข้ามา “เอ็งอย่าบ้าเชียวนะไอ้บูรพา พวกมันเป็นสิบไม่เห็นเหรอ”
บูรพาหันมา “ไอ้จ๊อด” จ๊อดงง “โทษนะ” บูรพาชกจ๊อดหน้าหัน จ๊อดคลายมือออกจากบูรพา ตาลอยร่วงสลบไป บูรพาก้าวออกไปปิดประตู…. แล้วหันมาเผชิญหน้าอย่างท้าทายตามลำพัง “เรื่องนี้ไอ้จ๊อดไม่เกี่ยว”