บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 13

ธิชากับบูรพาถูกชัชชัยและพวกไอ้ปอดคุมตัวขึ้นรถตู้ก่อนจะแล่นหายไป  ไม่นานนักจ๊อดก็ขับรถตีโค้งกลับมาจอดที่หน้าสตูดิโออีกครั้ง  จ๊อดกับโจรีบลงจากรถเข้าไปดูในร้าน

ภายในสตูดิโอธิชาถูกรื้อรกไปหมด  

“อยู่นั่นคนนึง” โจร้องบอก จ๊อดหันไปดูตามที่โจชี้ เห็นร่างปูที่นอนสลบโดนมัดแขนขา มีผ้าอุดปากอยู่ จ๊อดรีบเข้าไปดู โจหวาดๆ “ตายแล้วใช่ป่ะ”

“ยังโว๊ย”   

“แล้วนี่เราจะเอาไงต่อ โทรแจ้งตำรวจดีมั้ย”   

“แจ้งให้โง่เหรอ แค่นี้เค้าก็สงสัยไอ้บูรพามันจะแย่อยู่แล้ว ขืนมีตำรวจแห่ไปช่วยมัน รับรองไอ้บูรพาไม่ได้ผุดได้เกิดแน่” จ๊อดคิดๆๆๆ  แล้วตัดสินใจจับบ่าโจ “เอาวะ คิดได้แล้ว เป็นไงเป็นกัน อีน้อง พี่ขอบใจมากสำหรับวีรกรรมของน้องในวันนี้ ถ้าวันนี้รอดตายไปได้รับรองว่าพี่ต้องตอบแทนน้องแน่ แต่น้องถอนตัวไปซะ พี่ไม่อยากให้น้องต้องมาเดือดร้อนเพราะพี่”

“พี่จะบุกเดี่ยวไปช่วยเพื่อนเหรอ”

จ๊อดขยับจะพูด แต่นึกลังเลขึ้นมา….แล้วคิดได้ “เดี๋ยวโทรไปบอกป๋าก่อนแล้วค่อยว่ากัน” โจเซ็ง จ๊อดโผไปหาโทรศัพท์

รถของเสี่ยเจริญจอดอยูหลังเรือนจำ เสี่ยเจริญกำลังนั่งรออยู่ในรถอย่างสงบเงียบ  สายตาจับจ้องไปที่ประตูเรือนจำเพื่อรอการมาของใครบางคน แล้วเจ้าหน้าที่เรือนจำก็เปิดประตูสำหรับให้นักโทษพิเศษออกมา

เสี่ยเจริญเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น  เสี่ยเจริญรับสาย “ฮัลโหล จ๊อดเหรอ นี่แกออกมาโทรศัพท์ได้ยังไง” เสี่ยฟังแล้วก็เครียด “ว่าไงนะไอ้ชัชมันทำอย่างนั้นเหรอ ตกลงฉันจะรีบไป” เสี่ยเจริญวางสายลงครุ่นคิด  

คนขับรถเรียกขึ้น “ป๋าครับ”

เสี่ยเจริญเงยหน้ามองไป เจ้าหน้าที่ราชทัณฑ์จำนวนหนึ่งติดอาวุธ  ออกมาเคลียร์พื้นที่เตรียมเปิดทางให้นักโทษพิเศษออกมา เสี่ยเจริญก้าวลงจากรถอย่างลุ้นรอ ผู้คุมเดินนำออกมาและเปิดทางให้นักโทษคนสำคัญ เท้าคู่หนึ่งค่อยๆก้าวออกมานอกคุก เสี่ยเจริญอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ..เคี้ยง  สูดลมหายใจรับอากาศบริสุทธ์นอกคุก  ก่อนจะยิ้มให้เสี่ยเจริญเช่นกัน

ที่ห้องลับไนต์คลับ ธิชาถูกมัดมือไพล่หลังแล้วทิ้งให้นอนลงกับพื้น ตามด้วยร่างของบูรพา สมุนของชัชชัยล่าถอยออกไป ห้องตกอยู่ในความเงียบ บูรพากับธิชาถูกมัดนอนเบียดกัน 

ธิชาเอ่ย “เขยิบไปหน่อย คุณนอนทับมือฉัน”