บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 5
ห้องรับแขก บ้านเถ้าแก่สุง เถ้าแก่สุงถามหลง ท่าทางระวังตัวตลอดเวลา “ลื้อมานี่ มีธุระอะไร”
หลงเอาส้มออกมาให้เถ้าแก่สุง แต่จ้องเถ้าแก่สุงตาเขม็ง คนที่กำลังตามล่านั่งอยู่ตรงหน้าแล้ว “เถ้าแก่ไช้ทราบว่าเถ้าแก่สุงป่วย ก็เลยให้อั๊วเอาส้มมาเยี่ยม”
“ฝากบอกอาไช้ด้วยว่าอั๊วขอบใจ...จะกี่ปีๆอาไช้อีก็เป็นคนมีน้ำใจไม่เคยเปลี่ยน”
“เถ้าแก่เป็นเจ้าพ่อมากี่ปีแล้วครับ”
“35 ปี 4 เดือน กับ 12 วัน”
“ตลอดชีวิตการเป็นเจ้าพ่อ เถ้าแก่เคยทำผิดบ้างหรือเปล่า”
“ไม่มีใครไม่เคยทำผิด คนที่ไม่เคยทำผิด คือคนที่ไม่ทำอะไรเลย ลื้อถามทำไม”
“อั๊วก็แค่อยากรู้ เจ้าพ่อใหญ่แก๊งหงส์ดำรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าเคยทำอะไรผิด” ที่ใต้โต๊ะ หลงค่อยๆชักมีดคมกริบออกมา เตรียมจะฆ่าเถ้าแก่สุงเต็มที่
เถ้าแก่สุงหัวเราะด้วยความขมขื่น “อั๊วผิดตั้งแต่ตัดสินใจก้าวเข้ามาอยู่ในวงการเจ้าพ่อแล้ว”
“ที่เถ้าแก่มีทุกวันนี้ได้ ไม่ใช่เพราะการเป็นเจ้าพ่อหรอกเหรอ... เจ้าพ่อใหญ่อย่างเถ้าแก่คงไม่เคยรู้จักรสชาติ
ของการ “สูญเสีย” เหมือนอย่างอั๊ว”
“ทำไมจะไม่รู้! ลูกชายอั๊วถูกยิงตายต่อหน้าต่อตายังไม่เรียกว่าสูญเสียอีกเหรอ” หลงเห็นแววตาเจ็บปวดของเถ้าแก่สุง แล้วถึงกับนิ่งอึ้งไป “ถ้าอาฉางยังอยู่ก็คงจะรุ่นราวคราวเดียวกับลื้อ อั๊วเห็นลื้อแล้วก็อดคิดถึงอีไม่ได้”
หลงเอามีดจะฆ่าเถ้าแก่สุงซึ่งหันหลังไปยังป้ายวิญญาณอาฉางแต่คำพูดของหงส์ดังก้องขึ้นมาในหัว “ที่ฉันมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อดูแลอาป๊า” หลงชะงัก ฆ่าไม่ลง หงส์เปิดประตูเข้ามา หลงรีบเก็บมีดทันที
หงส์เดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยยา เอามาวางตรงหน้าเถ้าแก่สุง ขัดจังหวะพอดี “ยาก่อนอาหารค่ะ... ซินแสกำชับให้หงส์เอายาให้อาป๊ากินตรงตามเวลา”
“อั๊วไม่กิน”
“ไม่กินแล้วอาป๊าจะหายได้ยังไง”
“ตายเสียได้ก็ดี อั๊วจะได้ไปอยู่กับอาฉาง”
“แล้วคณะงิ้วของเราล่ะคะ ใครจะดูแล ไหนจะงานที่สมาคมอีก” เถ้าแก่สุงนิ่ง ไม่ตอบ ไม่แม้กระทั่งจะชายตามองหงส์ “เฮียฉางไปสบายแล้ว อาป๊าอย่าเอาแต่นิ่งหมดอาลัยตายอย่างนี้เลย หงส์ขอร้อง”