บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 5 หน้า 4
“อาป๊า!”
“ขอโทษอาแปะสุงเดี๋ยวนี้” ตี๋เล็กเห็นเต็กเสียงเข้มจึง ยกมือไหว้ขอโทษลวกๆแบบขอไปที
“ลื้อพาลูกชายลื้อกลับไปก่อนเดี๋ยวเรื่องทางนี้อั๊วจะจัดการให้เอง”
ตี๋เล็กฮึดฮัด จ้องหน้าเถ้าแก่สุงอย่างไม่สบอารมณ์
ลานฝึกงิ้ว เถ้าแก่สุงเอาไม้ตีหงส์อย่างแรง ถึงแม้ว่าหงส์จะเจ็บ แต่ก็ไม่ยอมปริปากร้อง หมวย กุ่ย หวัง วิ่งมาขอร้องเถ้าแก่สุง
“เถ้าแก่...เรื่องนี้หงส์ไม่ผิด อย่าตีหงส์เลย” หมวยขอร้อง
“มีลูกสาวหากไม่อบรมสั่งสอนก็ไม่ผิดอะไรกับการเลี้ยงหมู...เกิดเป็นผู้หญิงต้องรู้จักรักนวลสงวนตัว ไม่ใช่ทอดสะพานให้ท่าผู้ชายแบบนี้”
“หงส์ไม่เคยแม้แต่จะคิด”
“ปากแข็ง ตี๋เล็กกับไอ้หลงมันต่อยตีกันหัวร้างค่างแตกเพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะลื้อ”
“ผู้ชายทำอะไรก็ถูกไปหมด ผู้หญิงอย่างหงส์ ถึงอยู่เฉยๆก็ผิด”
เถ้าแก่สุงจะตีซ้ำ แต่อาการแน่นหน้าอกและหน้ามืดกำเริบ จึงโยนไม้เรียวทิ้ง “ยอกย้อน เถียงคำไม่ตกฟาก ! คุกเข่าไปครึ่งชั่วยามจนกว่าจะรู้สำนึก”
กุ่ยกับหมวยรีบประคองเถ้าแก่สุงพาออกไปพัก หงส์นั่งคุกเข่านิ่งอยู่คนเดียว พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล น้อยใจที่เกิดมาเป็นผู้หญิง หลงแอบดูอยู่ห่างๆ มองหงส์ด้วยความเห็นใจ
บ้านเต็ก เต็กต่อว่าตี๋เล็ก “ขายหน้าจริงๆ ! ลื้อลองคิดดู มังกร พยัคฆ์ จิ้งจอก ลื้ออยากเป็นอะไร”
“ถามได้ ก็ต้องอยากเป็นมังกรสิอาป๊า”
“แล้วสิ่งที่ลื้อทำลงไปมันเป็นวิสัยของอะไร มังกรงั้นเหรอ! พี่ใหญ่เห็นเข้าจะคิดยังไง หัดมีหัวคิดเสียบ้าง”
“อาป๊าด่าอั๊วคนเดียวก็ไม่ถูก ไอ้หลงมันมาหาเรื่องอั๊วก่อน อาแปะสุงเข้าข้างมันไม่พอ อาป๊ายังจะมาผสมโรงด่าอั๊วะอีก พูดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย”
“อย่าโง่นักเลยน่า ! หัดรู้จักเก็บอารมณ์ซะมั่ง อย่าวู่วามแสดงออกให้มันมากนัก เหมือนที่คำพังเพยเขาว่าน้ำขุ่นไว้ใน น้ำใสไว้นอกน่ะ เคยได้ยินมั้ย”
“จะน้ำขุ่นน้ำใสอั๊วไม่สนใจทั้งนั้น อั๊วตีสองหน้าอย่างอาป๊าไม่เป็นนี่หน่า”
“เขาเรียกว่ารู้จักพลิกแพลงไปตามสถานการณ์โว้ย แต่พี่ใหญ่ก็เหลือเกิน! หลานตัวเองถูกรังแกขนาดนี้ยังทำทองไม่รู้ร้อนอยู่ได้ ลองเป็นอั๊วสิสั่งตัดนิ้วไอ้หลงโยนให้หมากินไปแล้ว”
“ไอ้ขี้ข้า! ฝากไว้ก่อนเถอะมึง คราวหน้ากูไม่ปล่อยมึงแน่” แววตาตี๋เล็กอาฆาตแค้น