บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 5 หน้า 2
“อย่าสู่รู้มาสอนอั๊ว ออกไปได้แล้ว”
“หงส์จะไม่ไปไหนจนกว่าอาป๊าจะกินยาถ้วยนั้น”
เถ้าแก่สุงเหลือบมองหงส์ ทั้งสองจ้องตากันอย่างจะวัดใจ ไม่มีใครยอมใคร เถ้าแก่สุงหยิบถ้วยยาขึ้นมา ทำท่าเหมือนจะยกขึ้นกิน หงส์ยิ้มดีใจที่ในที่สุดเถ้าแก่สุงก็ยอมกินยาจนได้ เถ้าแก่สุงลุกขึ้นเอายาถ้วยนั้นราดรดศีรษะหงส์จนหมดถ้วย แล้วหันมานั่งมองป้ายวิญญาณอย่างเก่า “คราวนี้ลื้อจะออกไปได้แล้วหรือยัง”
หงส์นิ่ง แล้วเดินออกจากห้องไป หลงมองตามด้วยความรู้สึกสงสาร
หงส์กลับเข้าห้องมาอีกครั้ง พร้อมกับยาถ้วยใหม่ หงส์เอาถ้วยยามาวางตรงหน้าเถ้าแก่สุง เถ้าแก่สุงมองหน้าหงส์แล้วราดใส่หัวหงส์เป็นครั้งที่ 2 หงส์ก้มหน้าเดินออกไป
หลงยืนมองตาค้าง เห็นความจงเกลียดจงชังของเถ้าแก่สุงที่มีต่อหงส์ต่อหน้าต่อตา “ทำไมเถ้าแก่ถึงได้...”
“ยิ่งเห็นหน้ามันอั๊วก็ยิ่งเกลียด... เพราะมัน อาฉางถึงต้องตาย”
“คุณหนูหงส์จะสามารถลิขิตชะตาชีวิตของใครได้ยังไง”
“มันนั่นแหละตัวซวย ตั้งแต่มันลืมตาดูโลกก็นำพาความวิบัติมาสู่ครอบครัวอั๊วไม่หยุดหย่อน”
“บางทีเรื่องร้ายๆอาจไม่เกี่ยวกับคุณหนูหงส์ แต่เป็นเพราะเวรกรรมที่เถ้าแก่เคยทำไว้ต่างหากที่ย้อนกลับมา
ทวงคืนกับคนที่เถ้าแก่รัก”
เถ้าแก่สุงจ้องหน้าหลง ฉุกคิดขึ้นมาได้... หรือจะจริงอย่างที่หลงพูด หงส์กลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับวางถ้วยยาตรงหน้าเถ้าแก่สุง เถ้าแก่สุงมองถ้วยยาตรงหน้า แล้วเหลือบมองหงส์ที่ก้มหน้านิ่ง ตัวยังเปียกยาซกอยู่ ค่อยเย็นลง “ไม่กลัวว่าอั๊วจะทำยาหกใส่หัวลื้ออีกหรือไง”
“ถ้าหกอีก หงส์ก็จะไปเอามาใหม่ จนกว่าอาป๊าจะยอมกินยาหมดถ้วย”
“ลื้อนี่มันดื้อด้านเหมือนใคร” เถ้าแก่สุงจำใจยกถ้วยยาซดรวดเดียวหมดแล้ววางกระแทกบนโต๊ะอย่างรำคาญ
หงส์ยิ้มนิดๆที่มุมปาก ดีใจที่สุดท้ายแล้วเถ้าแก่สุงก็ยอมกินยาจนได้ หลงเจ็บใจตัวเอง พลาดโอกาสในการยิงเถ้าแก่สุงจนได้
โรงงิ้วเฟิ่งหวง หงส์กับหลงเดินคุยกันมุมร่มรื่น หงส์เห็นผีเสื้อบินมาตอมดอกไม้ที่อยู่ใกล้ๆ หงส์ยื่นมือจะไปจับ ผีเสื้อบินหนีหายไป “เมื่อตอนยังเด็ก ฉันชอบวิ่งไล่จับผีเสื้อกับเฮียฉาง ทุกครั้งที่ฉันไล่ตาม มันจะยิ่งบินหนีจากฉันไป ยิ่งพยายามวิ่งไล่มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งบินห่างออกไปทุกที จนกระทั่งตอนนี้ฉันก็ยังไล่จับมันไม่ได้” หงส์สีหน้าเศร้าลง คิดถึงฉางพี่ชายที่ตายไป “ทำไมนะช่วงเวลาที่เรามีความสุขจึงมักสั้นและผ่านไปไวเสมอ”
“เพราะอย่างนั้นเราถึงได้พยายามตักตวงมันไว้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่ต่อให้ไขว่คว้าเท่าไหร่ สุดท้ายความสุขก็ยังหลุดลอยไปอยู่ดี”
“อาหลง... นายเคยมีความฝันมั้ย”