บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 17 หน้า 2
อาซากระซิบเบาๆ “แก๊งหงส์ดำมาครับ”
“บอกคนของเราให้เตรียมพร้อมเอาไว้ อั๊วจะไปพบพวกมันเอง” เสี่ยเกายิ้มมุมปาก ก่อนออกไปจากคุกทันที
คนของแก๊งหงส์ดำเผชิญหน้ากับแก๊งค้างคาว แก๊งหงส์ดำมีอาวุธงิ้วที่ติดตัวมา ในขณะที่คนของแก๊งค้างคาวมีปืนเตรียมพร้อมจะยิงทุกเมื่อ เสี่ยเกา กับอาซาและเจ็งเดินออกมายืนอยู่บนตำแหน่งที่สูงกว่า
“พวกลื้อต้องการอะไร”
แปะจางเอ่ย “คุณหนูหงส์”
เสี่ยเกายิ้มๆ “คุณหนูของพวกลื้อไม่ได้อยู่ที่นี่”
“อยู่หรือไม่อยู่ก็ขอพวกเราเข้าไปดูให้เห็นกับตา” กุ่ยจะลุย
“มีหมายค้นหรือเปล่า… ถ้าไม่มี ก็เชิญพวกลื้อไสหัวกลับไปซะ”
หมวยยืนยัน “พวกเราไม่กลับจนกว่าจะได้ตัวเจ้หงส์”
“ดูเหมือนพวกลื้อกำลังคิดว่าอั๊วจับตัวอาหงส์ไป... ใครจะไปรู้ บางทีคุณหนูผู้แสนใสซื่อของลื้อ อาจจะใจแตกหนีตามไอ้หลงไปก็ได้”
ทุกคนในแก๊งหงส์ดำต่างแค้นที่เสี่ยเกาดูถูกหงส์
“ลื้อดูถูกศักดิ์ศรีนายน้อยพวกอั๊วเกินไปแล้วนะ ไอ้แก๊งค้างคาวสกปรก” กุ่ยจะเข้าไปลุยกับแก๊งค้างคาว
แต่แปะจางห้ามไว้ “อากุ่ย ! หยุดเดี๋ยวนี้ !” กุ่ยขัดใจที่แปะจางห้ามไว้ แปะจางถือไม้เท้าเดินขึ้นบันไดเตี้ยไปเผชิญหน้ากับเสี่ยเกา “พวกอั๊วกลับก็ได้”
กุ่ย หมวยอึ้ง “อาแปะ”
“แต่ก่อนไป อั๊วขออย่างเดียว” แปะจางเอาไม้เท้าฟาดเถ้าแก่เกาอย่างแรงโดยไม่ทันตั้งตัว
เจ็งกับอาซาเข้ามากันไว้ แปะจางจะฟาดเสี่ยเกาอีกหน แต่ถูกเสี่ยเกาผลักแปะจางตกบันไดล้มกลิ้งกับพื้นอย่างแรง เจ็งกับอาซาชักปืนออกมาจ่อจะยิงแปะจางที่นอนหน้าเหยเก เอามือกุมที่ขาซึ่งล้มกระแทกอย่างแรง
กุ่ยรีบถลาเข้ามาบังแปะจางเอาไว้ไม่ให้ยิง “อย่า”
“ลื้ออย่ากลัวอากุ่ย มันอยากยิงให้มันยิงเลย อั๊วมันแก่ปูนนี้แล้ว จะกลัวตายทำไม เอาสิ อาเกา ยิงเลย”
เสี่ยเกาฉุนเฉียว “อย่าท้าอั๊วะนะ ไอ้แก่”
“จะบอกให้รู้ ไอ้แก่เล่านั้งอย่างอั๊วะ มีลมหายใจมาได้ทุกวันนี้ เพราะว่ายึดถือกฎเกณฑ์ นับถือพี่น้อง พูดจริงทำจริง ไม่เคยคิดคดทรยศใคร ไม้เท้าอั๊วะมีไว้ยันตัวกับเอาไว้ตีหมา ยิ่งหมาขี้เรื้อนนิสัยลอบกัดอย่างลื้อ อั๊วะต้องตีให้ตาย”
“จะให้เก็บมันเลยมั้ยครับ เถ้าแก่” อาซาถาม
“ไม่ต้อง !ไม้ใกล้ฝั่งอย่างลื้ออยู่ดูโลกได้อีกไม่นานนักหรอก วันนี้วันพระ อั๊วะจะถือว่าปล่อยสัตว์ทำทาน”
แปะจางด่าทอ “คนชั่วช้าไร้คุณธรรมอย่างลื้อ มันไม่ต่างอะไรจากซากศพที่มีลมหายใจอยู่เท่านั้นแหละ อาเกา”