บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 18 หน้า 2
“อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ ทุกวันนี้อาเจ็กเองก็ได้รับผลกรรมที่ตัวเองเคยทำไว้แล้ว ฉันไม่อยากผูกใจให้เป็นเวรเป็นกรรมต่อกันอีก” หงส์พูดอย่างคนไม่ยึดติดในอำนาจ ให้อภัยสิ่งที่เต็กเคยทำกับตนไว้
บ้านเถ้าแก่สุง กลางคืน หมวยตาโตเมื่อรู้ว่าหงส์จะให้เต็กมาเป็นหัวหน้าแก๊งร่วมกัน “ห๊ะ !!! เจ้หงส์จะให้เถ้าแก่เต็กมาเป็นหัวหน้าแก๊งด้วย”
“นี่เจ้กินยาไม่ได้เขย่าขวดหรือเปล่า พูดผิดพูดใหม่ได้นะ” กุ่ยไม่อยากจะเชื่อ
“เจ้ตัดสินใจแล้ว อาเจ็กจะได้มาช่วยบริหารกิจการต่างๆในแก๊งหงส์ดำ เจ้จะได้ดูแลโรงงิ้วเฟิ่งหวงของเราเต็มตัวเสียที”
แปะจางเปรย “ไม่เคยมีแก๊งไหนในสมาคมเลือดมังกรที่มีหัวหน้าแก๊งถึง 2 คนมาก่อน”
“ผู้หญิงอย่างหงส์ขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งก็ไม่เคยมีเหมือนกันไม่ใช่เหรอ อาแปะ”
หวังติง “แต่ลูกชายเถ้าแก่เต็กเป็นคนฆ่าเถ้าแก่สุงของพวกเรา”
หมวย กุ่ยรับพร้อมกัน “ใช่”
“ทั้งหมดเป็นฝีมือของตี๋เล็กคนเดียว อาเจ๊กเต็กไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วย”
กุ่ยแอบกระซิบกระซาบกับหมวยเบาๆ “ไม่รู้ไม่เห็นอะไร เข้าข้างลูกชายหัวแก้วหัวแหวนสุดลิ่มทิ่มประตูซะขนาดนั้น”
“ถึงขนาดส่งไอ้กวงเก้านิ้วมาลอบฆ่า ยังจะไปเห็นอกเห็นใจมันอีก งูพิษชัดๆ”
หงส์ได้ยินกุ่ยกับหมวยแอบคุยกันแกล้งกระแอม จ้องส่งสายตาดุๆ ปราม หมวยกับกุ่ยรีบก้มหน้า หุบปากทันที
“ตอนนี้ตี๋เล็กก็ชดใช้กรรมไปแล้ว หงส์อยากให้ทุกคนให้อภัย ลืมเรื่องร้ายๆที่เคยเกิดขึ้น แล้วหันมาเริ่มต้นกันใหม่ แก๊งหงส์ดำกับแก๊งกระเรียนจะได้กลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเมื่อครั้งที่อาป๊ายังมีชีวิตอยู่”
หมวย กุ่ย หวัง แปะจาง ได้แต่มองหน้ากันพูดอะไรไม่ออก สุดปัญญาจะทัดทาน แววตาหงส์มุ่งมั่น จะทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองแก๊งกลับคืนมาให้ได้
ห้องทำงานเถ้าแก่สุง หงส์หยิบรูปถ่ายของเถ้าแก่สุง เต็ก ไช้ที่ร้านน่ำแซ ในลิ้นชักขึ้นมาดู เห็นมิตรภาพระหว่างผองเพื่อน หงส์พลิกภาพไปเรื่อยๆจนกระทั่งเห็นภาพเต็กถ่ายเดี่ยว แต่งตัวเต็มยศตอนเป็นหัวหน้าแก๊งกระเรียนแล้ว หงส์มองไปยังรูปของเต็ก แล้วหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีต
เมื่อตอนหงส์ อายุราว 8-9 ขวบ หงส์นั่งร้องไห้อยู่หลังโรงงิ้วคนเดียว เพิ่งถูกเถ้าแก่สุงตีมา เต็กเดินเข้ามาหา รีบเข้าไปปลอบ “ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่นี่”
หงส์เงยหน้าขึ้นมา หน้าตาอาบหน้า สะอึกสะอื้นบอกเต็ก น่าสงสารมาก “อาป๊าจับได้ ว่าหงส์แอบเล่นงิ้วกับเฮียฉาง เลยเอาไม้ตีหงส์ใหญ่เลย”
“เฮ่ยยยย!!! แย่จริงๆ พี่ใหญ่ช่างไม่รู้จักโอนอ่อนมั่งเลย”
หงส์ก้มหน้านิ่ง เต็กแกล้งมองหาไม้ “ไหน! ไม้อันไหนที่พี่ใหญ่ตีลื้อ อั๊วจะเอาไม้ไปตีอีมั่งตีให้หนักๆเลย”
หงส์ตาโต “อย่านะคะอาเจ็ก... เดี๋ยวอาป๊าเจ็บ...” เต็กหัวเราะเบาๆ อุ้มหงส์มานั่งตัก “ทำไมอาป๊าไม่เห็นรักหงส์เหมือนเฮียฉางเลยคะ ตีเอาๆ”
“ที่พี่ใหญ่ตีลื้อก็เพราะรักลื้อมากน่ะสิ”