บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 18 หน้า 5
“ถ้าจะโทษก็ต้องโทษเถ้าแก่เต็กเองนั่นแหละ ที่เลี้ยงลูกจนเสียคน ไม่รู้จักสั่งสอนให้รู้จักผิดชอบชั่วดี ทำร้ายลูกด้วยความรักแบบผิดๆ ถึงได้มีจุดจบเช่นนี้”
“พ่อแม่รังแกฉันเป็นอย่างงี้นี่เอง”
“ช่วงนี้นายน้อยไปไหนมาไหนต้องระวังตัวให้มาก เถ้าแก่เต็กอาจกำลังคิดร้ายกับนายน้อย”
หงส์ส่ายหน้า “ไม่หรอก ถ้าอาเจ็กจะฆ่าฉัน คงบีบคอฉันตายไปแล้ว”
“อย่ายุ่งเกี่ยวกับเถ้าแก่เต็กอีกเลย ถึงนายน้อยจะปรารถนาดีกับอี แต่อีก็ไม่มีวันมองเห็น คอยแต่ระแวงว่านายน้อยจะปองร้ายอี เหมือนที่อีเคยทำกับนายน้อย ศัตรูยิ่งอยู่ใกล้ตัวมากเท่าไหร่ก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น”
“ฉันไม่ถือว่าอาเจ็กเต็กเป็นศัตรู ต่อให้อาเจ็กคิดร้ายกับฉันจริง ฉันก็ทิ้งอาเจ็กไปไม่ได้”
“นายน้อย...”
เสียงซินแสง้วงดังขึ้นมาขัดจังหวะ “คุณหนูทำถูกต้องแล้ว...” ซินแสง้วงลูบเครา ยิ้ม ชื่นชมในความคิดหงส์
ซินแสง้วงพาหงส์กับหลงมายังหน้าเทวรูปเจ้าแม่กวนอิมพันมือองค์ใหญ่ สวยงามมาก หงส์กับหลงยกมือไหว้เทวรูปเจ้าแม่กวนอิมด้วยความเลื่อมใส ศรัทธา
“ในอดีตชาติ เจ้าแม่กวนอิมทรงเคยกำเนิดเป็นองค์หญิงเมี่ยวซ่าน ราชธิดาของพระเจ้าเมี่ยวจง...” หงส์มองไปยังภาพจิตรกรรมฝาผนังประวัติเจ้าแม่กวนอิมที่วาดอย่างวิจิตร “องค์หญิงเมี่ยวซ่านปรารถนาจะละทางโลก มุ่งออกบวชบำเพ็ญภาวนา เพื่อหลุดพ้นวัฏสังสารสร้างความขุ่นเคืองพระทัยแก่พระราชบิดา ถึงขั้นรับสั่งให้นำตัวองค์หญิงไปประหารชีวิต... แต่ทว่าคนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ องค์หญิงเมี่ยวซ่านรอดพ้นจากความตายมาได้จึงบำเพ็ญเพียรจนกระทั่งบรรลุมรรคผลในที่สุด”
“แล้วพระเจ้าเมี่ยวจงล่ะครับ ไม่ได้รับผลกรรมอะไรบ้างเลยเหรอ”
“บาปกรรมที่เคยก่อไว้ ส่งผลให้พระองค์ประชวรด้วยโรคร้าย รักษาอย่างไรก็ไม่หาย องค์หญิงเมี่ยวซ่านพอรู้ว่าพระบิดากำลังประสบเคราะห์กรรมอย่างหนัก ด้วยความกตัญญูกตเวที จึงได้สละดวงตาและแขนสองข้าง เพื่อเป็นยารักษาพระบิดาจนหายจากอาการประชวร ด้วยอานุภาพแห่งความเมตตาจึงทำให้องค์หญิงเมี่ยวซ่านได้ดวงตาและพระกรกลับคืนมานับพัน”
“คนที่ยอมสละแม้แต่ชีวิตตัวเอง เพื่อช่วยเหลือศัตรู คงมีเพียงแค่ในตำนานเท่านั้น”
“ซินแสกำลังจะบอกว่า ไม่มีชัยชนะใดยิ่งใหญ่ไปกว่าการให้อภัย ด้วยจิตใจที่เปี่ยมด้วยเมตตายิ่งให้ก็ยิ่งได้รับ” ซินแสง้วงพยักหน้า หงส์เข้าใจถึงคำสอนอย่างถ่องแท้
“ความแค้นยับยั้งด้วยการให้อภัย ความเสียใจยับยั้งได้ด้วยการปล่อยวาง...”
“ความแค้นหากไม่ได้รับการชำระ แล้วชีวิตจะเป็นสุขได้ยังไง”
“ที่สุดของการล้างแค้นคือการรบต่อความดำมืดในใจตน สิ่งที่ตกค้างอยู่ในใจคือ ความโกรธเกลียดเคียดแค้นพร้อมจะสร้างศัตรูใหม่ขึ้นมาได้ตลอดเวลา หาไม่ก็เป็นอารมณ์ร้ายของตัวเองที่ตามรบกวนจิตใจ ไม่ให้เป็นสุข วิธีแก้แค้นที่ดีที่สุดจึงไม่ใช่ทำให้ใครตา ยแต่เป็นการทำให้ความเกลียดจางหายไปจากใจเราเอง”
หงส์ครุ่นคิดตาม ได้สติขณะที่หลงยังคงกังขา “ถ้านายน้อยยอมให้อภัย แต่เถ้าแก่เต็กยังไม่รู้สำนึกล่ะครับ”
“นั่นก็ถือว่าเป็นเวรเป็นกรรม” ซินแสง้วงพูดอย่างปลงๆ เหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปในภายภาคหน้า