บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 7
เกษณีย์เดินกลับเข้ามาในห้อง ท่าทางร้อนรนกระวนกระวาย กลัวถูกจับได้ว่าเป็นคนจ้างคนไปทำร้ายวรรณิศา
“ถ้านายอัคคีรู้ว่าเราเป็นคนจ้างเด็กแว้นพวกนั้นไปทำร้ายวรรณิศา มันต้องหันมาเล่นงานเราแทนยัยชบาแน่ๆ” เกษณีย์เดินวนไปวนมาอย่างร้อนรน ครู่หนึ่งก็หยุดเดิน แล้วพูดสั่งตัวเอง “เราต้องตั้งสติ ต้องไม่ลนลานให้ถูกจับได้ ถ้าเราไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้ เด็กแว้น พวกนั้นก็หนีไปแล้ว ไม่มีหลักฐานอะไรที่จะเอาผิดเราได้อยู่แล้ว” เกษณีย์พยายามระงับสติอารมณ์
ฉัตรชนกกับฉกาจเดินคุยกันเข้ามาตามทางเดินในบ้าน
“คุณพ่ออย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ให้คุณแม่ทราบนะครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ผมกลัวว่าถ้าคุณแม่ทราบเรื่องแล้วจะโวยวาย จนเรื่องบานปลายมากกว่าเดิมน่ะสิครับ”
ฉกาจพยักหน้ารับสีหน้าหนักใจ “พ่อจะยังไม่บอกแม่ตอนนี้ก็ได้ แต่ฉัตรต้องรีบหาทางช่วยน้องออกมานะ พ่อเป็นห่วงน้อง ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง”
“ผมจะหาทางช่วยชบาออกมาให้ได้โดยเร็วที่สุดครับ ผมก็เป็นห่วงชบาไม่น้อยกว่าคุณพ่อเหมือนกัน”
ฉกาจนึกได้ “แล้วภูชิชย์รู้เรื่องนี้หรือเปล่า”
“ภูไปทำงานที่ต่างประเทศครับ อีกหลายวันกว่าจะกลับ แต่ผมคิดว่าคงจะไม่บอกเค้าหรอกครับ มากคนมากความเปล่าๆ”
ฉกาจพยักหน้าเห็นด้วย “งั้นก็ไปนอนเถอะ”
ฉกาจกับฉัตรชนกพากันเดินขึ้นไปชั้นบน
ฉัตรชนกกลับเข้ามาในห้องนอน
เกษณีย์รีบเข้าไปกอดแขน ปั้นหน้ายิ้มแย้มเอาใจ “คุณหายไปไหนมาคะ ฉันตื่นขึ้นมาไม่เจอคุณ ตกใจแทบแย่”
ฉัตรชนกทำหน้าอึดอัด แกะมือเกษณีย์ออกจากแขนตัวเอง แล้วเดินหนีไปนอนที่เตียง “ผมนอนไม่หลับ เลยลงไปเดินเล่นข้างล่างมา”
เกษณีย์เดินตามไปนอนเบียดฉัตรชนก แล้วเอื้อมมือไปกอด “ถ้าคุณนอนไม่หลับ งั้นเรามาหาอะไรทำกันดีกว่ามั้ยคะ”