บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 7 หน้า 4
แม้นมาศวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเข็มที่บ้านพัก “ตาเข็มๆ”
“มีอะไร!”
“ฉันได้ยินนายหญิงกับนายอัคคีเถียงกัน ตกลงนายหญิงไม่ใช่เมียนายอัคคีจริงๆ นะตาเข็ม”
“ไม่ใช่เมีย แล้วเป็นใคร?”
“เป็นผู้หญิงที่นายอัคคีจับตัวมาแก้แค้น นายหญิงยังบอกอีกนะว่าถ้าหนีออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ จะแจ้งตำรวจมาจับพวกเราทุกคนที่นี่ เราจะทำยังไงกันดีล่ะตาเข็ม”
“ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครก็ช่าง เราสองคนมีหน้าที่ทำตามคำสั่งนายเท่านั้น นายสั่งให้เฝ้านายหญิงไว้ ไม่ให้หนีออกไปจากที่นี่ได้ เราก็ต้องทำตามนั้น”
“แต่ฉันกลัวนะตาเข็ม ฉันไม่อยากติดคุก”
“ถ้าแกกลัว แกก็ยิ่งต้องเฝ้านายหญิงเอาไว้ให้ดี อย่าให้หนีออกไปแจ้งตำรวจได้ แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง”
“เออจริงด้วย ฉันเพิ่งเห็นแกฉลาดก็วันนี้แหละ” แม้นมาศยิ้มสบายใจขึ้นมานิดหนึ่ง
ที่ท่าเรือ อัคคีเดินเข้ามา แล้วหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง โทรหาอดุลย์ “งานที่ให้ทำเป็นยังไงบ้างอดุลย์”
อดุลย์ กำลังเดินคุยมือถือออกมาจากอาคารสำนักงานแห่งหนึ่ง “จะเอางานไหนก่อนล่ะ ถ้าเป็นเรื่องที่แกให้สืบว่าคุณฉัตรชนกโกงการประมูลหรือเปล่า ฉันสืบให้แล้ว เค้าไม่ได้โกง เค้ายื่นซองประมูลอย่างโปร่งใสทุกอย่าง”
อัคคี สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “จะเป็นไปได้ยังไง แกเช็คดีแล้วแน่นะ”
“ถ้าไม่เชื่อ แกจะเช็คเองอีกรอบก็ได้นะ”
“เออๆ ฉันเชื่อมือแก แกไม่เคยทำงานพลาดอยู่แล้ว แล้วเรื่องที่ดินที่ฉันให้ไปกว้านซื้อล่ะ ได้เรื่องมั้ย”
“ฉันเพิ่งคุยกับนายหน้าเสร็จ เดี๋ยวเค้าจะพาไปคุยกับพวกเจ้าของที่ดินอีกที แต่เห็นว่าที่ดินตรงนั้นมีขาใหญ่คุมอยู่นะ สงสัยงานนี้จะไม่ง่ายอย่างที่คิดแล้วล่ะ”
“ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกก็แล้วกัน ฉันจะได้ไปช่วย”
“ตอนนี้แกอยู่ที่เกาะใช่มั้ย เดี๋ยวฉันเข้าไปหา”
อัคคีรีบปฏิเสธอย่างมีพิรุธ “ฉันไม่ได้อยู่ที่เกาะ แกไม่ต้องมาหรอก”
อดุลย์ ทำท่าเหมือนเงี่ยหูฟังเสียงในโทรศัพท์ “ไม่ต้องมาโกหกฉันเลย ฉันได้ยินเสียงคลื่น”
“ฉันบอกว่าไม่ได้อยู่ที่เกาะก็เชื่อกันมั่งสิวะ แค่นี้นะ ฉันขี้เกียจคุยกับแกแล้ว” อัคคีกดวางสาย
“ท่าทางมีพิรุธอย่างนี้ ต้องไปดูให้เห็นกับตา” อดุลย์เดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ
อัคคีกดมือถือดูรูปที่แอบถ่ายกับฉัตรชบาตอนหลับเอาไว้เมื่อคืนนี้ “อยากจะรู้นักว่าถ้าแกเห็นรูปพวกนี้แล้วแกจะรู้สึกยังไง ไอ้ฉัตรชนก!” อัคคีกดส่งรูปไปให้ฉัตรชนก