บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 7 หน้า 3
“นายมันงูเห่าชัดๆ ฉันอุตส่าห์ไม่หนี เพราะอยากอยู่ดูแลนาย ตอบแทนที่นายช่วยไม่ให้ฉันถูกงูกัด แต่นายกลับคิดจะทำเลวๆ กับฉัน” อัคคีฟังแล้วอึ้งไปนิดหนึ่ง ไม่คิดว่าฉัตรชบาจะมีน้ำใจกับตน ทั้งที่ถูกตนทำทารุณสารพัด “ต่อไปนี้ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ ฉันจะหนีทันที ฉันจะต้องหนีออกไปจากเกาะนรกนี่ให้ได้!”
เช้าวันใหม่ อัคคีตื่นขึ้นมา แล้วมองไปทางที่นอนของฉัตรชบา เห็นที่นอนของฉัตรชบาถูกเก็บเรียบร้อย อัคคีแปลกใจ คิดว่าฉัตรชบาหนีไปแล้ว อัคคีรีบเดินออกไปข้างนอก
อัคคีเดินออกมาจากห้องนอน กวาดตามองหาฉัตรชบาไปรอบๆ เขาตะโกนเรียก “ฉัตรชบา! ฉัตรชบา!” อัคคีได้กลิ่นอาหารก็เอะใจ รีบเดินไปทางห้องครัว
ที่ห้องครัว ฉัตรชบากำลังทำกับข้าวอยู่
อัคคีปั้นหน้าดุ “เมื่อกี๊ผมเรียก ทำไมไม่ตอบ”
ฉัตรชบาหันมามองอัคคีนิดหนึ่งด้วยหางตา แล้วหันไปทำกับข้าวต่อ ท่าทางไม่สนใจอัคคี หญิงสาวตอบห้วน “ไม่ได้ยิน”
อัคคีเดินมาใกล้ฉัตรชบา มองสงสัย “ไหนว่าจะหนีไง มัวมาทำกับข้าวอยู่ทำไม”
“ถ้ามีโอกาสฉันหนีแน่ นายไม่ต้องห่วง แล้วฉันก็จะไม่หนีแบบโง่ๆ ให้ถูกจับได้เหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว”
“ทำเป็นพูดดี ที่แท้ไม่มีปัญญาหนีก็บอกมาเถอะ”
แม้นมาศเดินเข้ามาได้ยินพอดี แม้นมาศชะงัก สีหน้าสงสัยคำพูดของอัคคี แม้นมาศหลบมุมแอบฟังก่อน ยังไม่เข้ามา
ฉัตรชบาพูดเยาะเย้ย “ทำไม? พอเห็นเหยื่อไม่ดิ้นทุรนทุรายอย่างที่นายอยากให้เป็น ก็เลยหมดสนุกงั้นสิ”
อัคคีกระชากตัวฉัตรชบาให้หันหน้ามาเผชิญหน้ากันใกล้ๆ เขาตะคอกใส่ “ผมไม่ได้จับคุณมาเพื่อเล่นสนุก แต่จับมาเพื่อแก้แค้น คุณกับพี่ชายคุณจะต้องตายอย่างทุกข์ทรมานให้สาสมกับที่พวกคุณทำไว้กับศา!”
อัคคีผลักฉัตรชบาไปกระแทกกับผนังอย่างแรง / ฉัตรชบาเจ็บ
แม้นมาศตกใจ พึมพำเบาๆ “นายหญิงไม่ได้เป็นเมียนายอัคคีจริงๆ เหรอเนี่ย”
ฉัตรชบาเหลือบไปเห็นแม้นมาศแอบฟังอยู่ แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็น แล้วจงใจพูดให้แม้นมาศได้ยิน “ถ้าฉันหนีออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับนาย แล้วก็จับคนที่นี่ให้หมดทุกคนเลย โทษฐานสมรู้ร่วมคิด”
“ฝันไปเถอะว่าจะได้ออกไปจากเกาะนี้ คุณจะต้องตายอย่างทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่!!!”
แม้นมาศ มีสีหน้ากลัวๆ แล้วรีบวิ่งหลบออกไป ฉัตรชบามองตามหลังแม้นมาศ แล้วแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ เพราะหวังว่าแม้นมาศจะกลัวแล้วช่วยพาตนหนี