บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 9 หน้า 2
“ฉันต้องการรู้เดี๋ยวนี้!”
“โอเคๆ ผมจะเล่าทุกอย่างให้คุณฟังเดี๋ยวนี้แหละ แต่คุณต้องรับปากก่อนว่าจะเลิกโวยวาย”
อำภามองค้อนนิดหนึ่ง แล้วรอฟัง
แม้นมาศกับเข็มนั่งคุยกันอยู่ที่หน้าบ้านพัก
“ฉันว่านายอัคคีกับนายหญิงนี่ชักจะยังไงๆ แล้วนะตาเข็ม”
“ไอ้ยังไงๆ ของแกนี่มันยังไงวะ”
“ก็วันนี้ฉันเห็นนายอัคคีกับนายหญิงทะเลาะกันยกใหญ่”
เข็มขัดขึ้น “โอ๊ย...สองคนนี้ก็ทะเลาะกันเป็นปกติอยู่แล้ว ข้าไม่เคยเห็นนายกับนายหญิงพูดกันดีๆ ซักวัน”
“ฉันยังเล่าไม่จบ แกก็อย่าเพิ่งขัดสิ”
“แกก็อย่าลีลามากนักสิวะ มีอะไรก็รีบๆ เล่ามา”
“ก็วันนี้นายกับนายหญิงทะเลาะกันอยู่ดีๆ แล้วนายอัคคีก็จับนายหญิงมาจูบเฉยเลย ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วยนะแก ตั้งสองครั้งแน่ะ”
“จริงเหรอวะนังแม้น”
“ฉันเห็นมาเต็มสองลูกกะตาเนี่ย ฉันว่านายอัคคีต้องคิดอะไรๆ กับนายหญิงบ้างล่ะวะ ไม่งั้นคงไม่จับมาจูบแล้วจูบอีกอย่างนั้นหรอก ผัวเมียกันรึก็ไม่ใช่”
เข็มเริ่มเห็นด้วย “เออ...ข้าว่ามันชักจะยังไงๆ อย่างที่แกว่าแล้วจริงๆ ผู้ชายน่ะถ้าลึกๆ แล้วไม่คิดได้คิดอะไร ไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก”
แม้นมาศหันไปเห็นฉัตรชบายืนอยู่มุมหนึ่ง “อ้าวนายหญิง มายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่จ้ะ”
“เพิ่งมาจ้ะ”
“ดึกแล้ว นายหญิงมาที่นี่ทำไมเหรอครับ”
“ก็มานอนน่ะสิ เสื้อผ้าข้าวของกับที่นอนฉันอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
“นายอัคคีให้ผมขนกลับไปไว้ที่บ้านพักนายเหมือนเดิมแล้วครับ”
แม้นมาศรีบบอก “นายหญิงกลับไปนอนกับนายอัคคีเถอะจ้ะ”
“ฉันจะนอนที่นี่” ฉัตรชบาจะเดินขึ้นบ้านพัก
แม้นมาศรีบตามมาขวางหน้า ไม่ให้ขึ้น เธอยกมือไหว้ “ฉันไหว้ล่ะจ้ะ นายหญิงกลับไปนอนที่บ้านพักนายอัคคีเถอะนะจ๊ะ ถ้านายหญิงไม่ไปนอนที่นั่น เดี๋ยวนายได้ตามมาอาละวาดเละเทะอีกแน่ๆ”
ฉัตรชบาถอนใจเซ็งๆ ไม่อยากกลับไปนอนที่บ้านพักหลังเดียวกับอัคคีเลย