บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 10 หน้า 9
อัคคีประคองฉัตรชบาเดินมาตามทางเดินริมชายหาด อดุลย์กับเข็มช่วยกันลากคนร้าย 2 คนตามหลังมา ฉัตรชนกเดินสวนเข้ามาพร้อมกับจิดาภาและตำรวจอีก 2 นาย
ฉัตรชนกเห็นฉัตรชบาก็ดีใจ “ชบา” ฉัตรชบาสะบัดตัวออกจากอัคคีแล้ววิ่งเข้าไปกอดฉัตรชนกด้วยความดีใจ ฉัตรชนกกอดน้องไว้แน่น “ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่มารับชบากลับบ้านแล้ว”
จิดาภาอยู่ต่อหน้าฉัตรชนกเลยต้องปั้นหน้าทำเป็นไม่รู้จักอัคคี ทั้งที่ในใจอยากเข้าไปทักอัคคีมาก
อดุลย์พึมพำเบาๆ “ซวยแล้วอัคคีเอ๊ย”
ฉัตรชนกบอกตำรวจ “คุณตำรวจครับ จับผู้ชายคนนั้นไว้เลยครับ” เขามองนำไปที่อัคคี “เค้าเป็นคนลักพาตัวน้องสาวผมมาขังไว้ที่นี่”
ฉัตรชบาจะห้าม แต่ก็พูดไม่ออก “พี่ฉัตร...”
ตำรวจเดินเข้าไปหาอัคคี อัคคียืนนิ่งไม่หนีไปไหน ตำรวจสับกุญแจมือเข้าที่ข้อมือทั้งสองข้างของอัคคี อัคคีกับฉัตรชบามองตากันด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจด้วยกันทั้งคู่ ฉัตรชบาอยากจะพูดช่วยอัคคีแต่ก็พูดไม่ออก
ในขณะเดียวกัน จิดาภาก็มองหน้าอัคคีด้วยความรู้สึกผิดหวังมาก ที่ตลอดเวลาอัคคีปิดบังเรื่องนี้กับตนมาตลอด ทั้งที่ตนพยายามถามมาหลายครั้งแล้ว แต่อัคคีก็ไม่เคยยอมรับเลยซักครั้ง
ฉัตรชนกพาฉัตรชบากลับเข้ามา จิดาภาเดินตามหลังมาด้วย อำภา ฉกาจ ศรุตเห็นฉัตรชบากลับมาก็ดีใจ
อำภาดีใจมากโผเข้าไปกอดรับขวัญฉัตรชบาทันที ผู้เป็นแม่น้ำตาซึม “ยัยชบา เป็นยังไงมั่งลูก”
ฉัตรชบากอดอำภาด้วยความคิดถึงและดีใจที่ได้กลับบ้านมาหาพ่อกับแม่ ฉกาจเข้ามากอดฉัตรชบาอีกคน อำภามองสำรวจฉัตรชบาไปทั่วตัว เห็นที่แขนมีผ้าพันแผลพันอยู่ก็รีบถามด้วยความเป็นห่วง
“แล้วนี่แขนไปโดนอะไรมา นายอัคคีมันทำร้ายลูกเหรอ”
ฉัตรชบาเจ็บปวดเสียใจอยู่ลึกๆ “แผลนี่ชบาเป็นคนทำเองค่ะคุณแม่”
ฉกาจมองสังเกตท่าทีของฉัตรชบาอย่างไม่สบายใจ
ศรุตถามขึ้น “นายอัคคีจับตัวคุณไปตั้งหลายวัน เค้าทำอะไรคุณบ้างหรือเปล่า”
ฉัตรชบาไม่อยากเล่า “อย่าเพิ่งถามอะไรฉันตอนนี้เลยค่ะ วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะคะ” ฉัตรชบาเดินหนีขึ้นชั้นบน
ศรุตมองตามฉัตรชบา สีหน้าอยากรู้มากว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัตรชบาบ้าง อำภาจะตามฉัตรชบาไป แต่ถูกฉกาจห้ามไว้
“ฉันตามไปคุยกับลูกหน่อยดีกว่า”
“อย่าเพิ่งไปเซ้าซี้ลูกตอนนี้เลยคุณอำภา”
“แต่ฉันเป็นห่วงลูกนะคุณฉกาจ”