บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 17
บทประพันธ์ : ระกา นุกูล บทโทรทัศน์ โดย วาทินีย์
อัคคีจูบฉัตรชบา ฉัตรชบาแรกๆก็เคลิ้มแต่แล้วก็รู้สึกผิดรีบผลักอัคคีออกไป
“คนบ้า ชั้นไม่ได้มาให้นายจูบนะ!”
“ทำไม? คุณไม่ชอบจูบผมเหรอ?”
ฉัตรชบารีบลุกขึ้นยืน “ทำไมชั้นต้องชอบ นายมันบ้าอำนาจ ชอบบังคับ!”
“แต่เมื่อกี้ผมไม่ได้บังคับเลยนะ แล้ว..คุณก็จูบตอบผมด้วย”
“หยุดนะ! อย่าพูด!”
“อายเหรอ? จะอายทำไม จูบแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
อัคคีจะเข้ามากอด แต่ฉัตรชบาถอยหนี “อย่าเข้ามานะ ชั้นไม่น่าเป็นห่วงนายเลย ไม่น่ามาที่นี่เลย!”
“แต่คุณก็มา ทำตามที่หัวใจสั่งเถอะครับ อย่าไปฝืนมันเลย”
อัคคีจะจูบฉัตรชบาอีกครั้งแต่ฉัตรชบามุดตัวหลบไป “หัวใจชั้นมันสั่งให้เกลียดนาย ได้ยินมั๊ยว่าชั้นเกลียดนาย!”
ฉัตรชบาวิ่งหนีออกไป
อัคคีมองตามไปยิ้มๆเยาะๆ “คุณไม่ได้เกลียดผมหรอกฉัตรชบา”
เลขาใหม่รอเอกสารเซ็นต์จากฉัตรชนก “อีกสิบห้านาทีท่านมีประชุมนะคะ”
“ขอบคุณครับ วันนี้วันที่เท่าไหร่”
“30 ค่ะ”
“30 พฤษภา สั่งดอกไม้ให้ผมด้วย เอาที่สวยที่สุด จากร้านที่ดีที่สุด”
“ได้ค่ะ คุณฉัตรชนกตั้งใจสั่งขนาดนี้ ใครได้ดอกไม้ช่อนี้ต้องโชคดีมากๆ เลยนะคะ”
จิดาภารับช่อดอกไม้จากพนักงานส่งดอกไม้ “ขอบคุณมากค่ะ”
“เลิฟลี่โรส ยินดีส่งความสุขถึงมือคุณครับ ขอให้มีคสามสุขมากๆนะครับ” พนักงานโค้งให้
พนักงานออกไป จิดาภาดูการ์ดที่ติดมา “สุขสันต์วันเกิดครับ คืนนี้ดินเนอร์กันนะครับ”
จิดาภาอดยิ้มออกมาไม่ได้ มือถือดัง จิดาภารับสาย “ค่ะ อัคคี”
อัคคีคุยโทรศัพท์กับจิดาภา “เย็นนี้ทานข้าวฉลองวันเกิดคุณกันมั๊ย หรือว่ามีคนทานด้วยแล้ว?”
จิดาภาหัวเราะ “คุณทำให้ชั้นลำบากใจแล้วนะคะ”
“แสดงว่าเค้าก็ชวนคุณเหมือนกัน”
“แต่ชั้นยังไม่ได้ตัดสินใจนะคะ”
“ตัดสินใจเถอะครับ ถ้าคุณเลือกเค้า ผมก็ยินดี ไม่โกรธหรอก”
“ก็บอกแล้วไงคะว่าชั้นยังไม่ได้ตัดสินใจ”
“แล้วผมจะหาของขวัญไว้ให้นะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
อำภาโทรศัพท์หาฉัตรชบา แต่หญิงสาวไม่รับสาย “ไปไหนกันนะชบา” คนใช้เดินผ่านมา อำภาเรียกไว้ “คุณชบาบอกไว้รึเปล่าว่าจะไปไหน”
“ไม่ได้บอกค่ะ แต่ตอนออกไปหิ้วกล่องข้าวออกไปเต็มมือเลยค่ะ”
“อะไรนะ?? กล่องข้าว?”
“ค่ะ คุณชบาลงมือทำกับข้าวเองเลยนะคะ”
“เป็นไปได้ยังไง ปกติยายชบาทำกับข้าวเป็นซะที่ไหนกัน” อำภานิ่วหน้าสงสัย
ฉัตรชบาเข้ามาหาฉกาจที่นอนนิ่งยังไม่ฟื้น
พยาบาลบอกกับฉัตรชบา “คนไข้ยังไม่ฟื้นนะคะ ยังไม่ตอบสนองอะไร”
“เหรอคะ”
“แต่ก็ไม่แน่นะคะ บางเคสถึงจะไม่ตอบสนอง แต่คนไข้จะได้ยินสิ่งที่เราพูดค่ะ เพียงแต่ตอบสนองไม่ได้ก็เท่านั้น ลองพูดให้กำลังใจดูนะคะ”