บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 17 หน้า 2
“ค่ะ” พยาบาลยิ้มแล้วออกไป ฉัตรชบาเข้าไปลูบมือฉกาจเบาๆ “พ่อคะ พ่อเป็นยังไงบ้างคะวันนี้ ทุกคนรอพ่ออยู่นะคะ” ฉัตรชบาเลื่อนผ้าห่มคลุมหน้าอกให้ฉกาจ “ชบาเล่าให้พ่อฟังได้ทุกเรื่องใช่มั๊ยคะ เราไม่เคยมีความลับต่อกันใช่มั๊ยคะพ่อ ชบาจะทำยังไงดี ชบาควรจะเกลียดชังเค้า ควรโกรธแค้นที่เค้าทำกับชบาแบบนี้ แต่ทำไมล่ะคะพ่อ ทำไมชบาถึงเกลียดเค้าไม่ลง....” ฉัตรชบายกมือพ่อขึ้นแนวแก้มตัวเอง “ชบาไม่ควรรักเค้าใช่มั๊ยคะพ่อ ชบารักเค้าไม่ได้ใช่มั๊ยคะ...ชบาอยากให้พ่อฟื้นขึ้นมาเร็วๆ มาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนเดิม ชบารักพ่อมากนะคะ”
อดุลย์หัวเราะกับสิ่งที่อัคคีเล่า
“ตลกอะไร ซีเรียสนะ”
“ตลกแม่ทัพที่หลงรกัเชลยศึกของตัวเองน่ะสิ”
“ใคร? ใครหลงรักใคร ไม่มี”
“ยังจะมาปากแข็งอีก ไอ้ที่ทำลงไปทั้งหมดนั้นน่ะแหละแปลว่านายหลงรักเค้า”
“ชั้นรักผู้หญิงแบบจิดาภา นายก็รู้”
“สถานการณ์เปลี่ยน ใจคนเปลี่ยน ตอนนี้ใจคุณจิก็เปลี่ยนไปแล้ว ใจนายก็เหมือนกัน ยอมรับความจจริงเถอะว่านายขอบคุณฉัตรชบา”
“ไม่มีทาง! ชั้นไม่มีวันชอบผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด แกอย่าลืมสิว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวชั้น!” อัดคีแค้นเครียด
ศรุตว่ายน้ำมาถึงขอบสระ เขาขึ้นจากสระ...มือถือดัง ขายหนุ่มหยิบมารับ “ฮัลโหล ใครพูดครับ”
“ถ้าสิไม่ใช้เบอร์อื่นโทรมา คุณคงไม่รับสายซินะ”
“ผมพูดชัดแล้วนะว่าเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก คุณน่าจะเข้าใจ”
“สิไม่เข้าใจ แล้วก็จะไม่มีวันเข้าใจด้วย สิมีอะไรไม่ดี สิพร้อมทุกอย่าง จะมาทิ้งสิแบบนี้ สิรับไม่ได้”
“นั่นมันปัญหาของคุณ ไม่ใช่ของผม”
“ใจดำจังนะคะ”