บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 5 หน้า 3
อัคคียิ้มยั่ว “ไข้ขึ้นจนจำเรื่องเมื่อคืนเลยเหรอ?” เขาเดินเข้าหา “สงสัยเราคงต้องมาทบทวนความจำกันอีกครั้งแล้วล่ะมั้ง” ฉัตรชบาถอยหลังหนีตามจังหวะการก้าวรุกของอัคคี จนหลังชนฝา อัคคีใช้สองแขนกักตัวฉัตรชบาไว้กับผนัง “ถ้าคุณหนีออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่ ผมจะไปยิงหัวไอ้ฉัตรชนกทิ้งทันที”
ฉัตรชบาตกใจ ”นาย!!!”
“คนอย่างผมพูดจริงทำจริง ถ้าไม่เชื่อจะลองดูก็ได้” อัคคียกแขนออกจากตัวฉัตรชบาแล้วขยับตัวเปิดทางให้ “เชิญ!!!” ฉัตรชบาจ้องหน้าอัคคีอย่างชั่งใจ ว่าจะเอายังไงดี “ผมให้โอกาสหนีแล้วไง หนีไปสิ อยากหนีมากนักไม่ใช่เหรอ” เขาตะคอก “ไปสิ!!! คุณก้าวออกจากเกาะนี้ไปเมื่อไหร่ วันนั้นจะเป็นวันตายของไอ้ฉัตรชนก”
“นายไม่กล้าทำจริงๆ หรอก ฆ่าคนมันผิดกฎหมาย นายไม่กลัวติดคุกเหรอ”
อัคคีตะคอกใส่ แววตาเจ็บปวดอยู่ลึกๆ “ผมไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ที่ผ่านมาชีวิตผมเหลือแค่ศาคนเดียวที่เป็นครอบครัวของผม แต่คุณกับพี่ชายคุณก็ทำร้ายศา จนศาต้องฆ่าตัวตาย”
“เรื่องที่เกิดขึ้นกับน้องสาวนาย ไม่เกี่ยวกับพี่ฉัตร นายอย่ามาโยนบาปให้พี่ชายฉันนะ”
“จะไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อมีคนบอกผมว่า ไอ้ฉัตรชนกเป็นคนจ้างกุ๊ยพวกนั้นมาทำร้ายศา ที่ศาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะมัน”
“ถ้าพี่ฉัตรทำแบบนั้นจริง นายก็ไปแจ้งตำรวจสิ บ้านเมืองมีขื่อมีแป นายจะมาลงโทษคนอื่นตามอำเภอใจแบบนี้ไม่ได้”
อัคคีแค่นยิ้ม “ตอนนี้ชีวิตผมไม่เหลือใครแล้ว ผมจะทำเลวยังไงก็ได้เพื่อแก้แค้นให้ศา” เขาบีบคอฉัตรชบา “แม้แต่ฆ่าคุณกับพี่ชายคุณ ผมก็ทำได้”
ฉัตรชบาหายใจไม่ออก พยายามแกะมืออัคคีออกจากคอ “ถึงนายจะฆ่าฉันให้ตาย น้องสาวนายก็ไม่วันฟื้นขึ้นมา แล้วนายจะทำอย่างนี้ไปทำไม”
อัคคีบีบคอฉัตรชบาแน่นขึ้น “ผมเคยบอกคุณแล้วไงว่า ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต มันถึงจะสาสม!” ฉัตรชบาหายใจไม่ออก อ่อนแรงลงเรื่อยๆ เหมือนจะขาดใจตาย อัคคีปล่อยมือ แววตาเลือดเย็น “ผมยังไม่ให้คุณตายตอนนี้หรอก คุณต้องอยู่เพื่อให้ไอ้ฉัตรชนกมันทุกข์ทรมานให้นานกว่านี้” อัคคีเดินออกไป
“นายจะทำอะไรพี่ฉัตร?” ฉัตรชบารูดตัวลงนั่งกองกับพื้น หายใจเหนื่อยหอบ กลัวความบ้าของอัคคี
ฃบ้านพักคนงานท้ายเกาะ อัคคีเดินเข้ามาบอกเข็มกับแม้นมาศ “ฉันจะเข้าเมืองวันนึงนะ แม้นกับเข็มช่วยเฝ้าชบาไว้ให้ดีด้วย อย่าให้หนีไปได้เด็ดขาด” เขามองคาดโทษ ตาดุ “ถ้าชบาหนีไปได้ โดนหนักแน่ทั้งสองคน”
เข็มกับแม้นมาศรีบตอบรับพร้อมกัน สีหน้าท่าทางกลัวๆ
“ครับนาย / จ้ะนาย”
อัคคีเดินออกไป