บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 6
ฉัตรชบาเดินออกมาจากด้านในกระท่อม แม้นมาศร้องเพลงลูกทุ่งพร้อมยกถาดข้าวต้มกุ้งเดินสวนเข้ามาพอดี
“อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะแม้นมาศ”
“ต้องซ้อมลูกคอไว้ก่อนจ้ะ เผื่อจะได้เป็นนักร้องกะเค้ามั่ง แล้วนี่ข้อเท้านายหญิงหายดีแล้วเหรอจ๊ะถึงได้ออกมาเดินได้”
“ดีขึ้นแล้วล่ะ” ฉัตรชบามองถาดอาหารในมือแม้นมาศ “เอาข้าวมาให้นายอัคคีเหรอ”
“ใช่จ้ะ นายเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”
“ไข้ขึ้น”
แม้นมาศตกใจมาก “ตายแล้ว!!!”
“ยังไม่ตาย!!! ยังปากดีได้เหมือนเดิม ไม่ตายง่ายๆ หรอก”
“ถ้างั้นฉันรีบเอาข้าวไปให้นายกินก่อนดีกว่า แล้วจะได้หาหยุกหายาให้กินด้วย”
แม้นมาศจะยกถาดอาหารเข้าไปในกระท่อม
ฉัตรชบาฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ รีบดึงถาดอาหารมาจากมือแม้นมาศ “เดี๋ยวฉันเอาเข้าไปให้เค้าเอง แม้นมาศมีอะไรก็ไปทำเถอะ”
“มีนายหญิงคอยดูแลอย่างนี้ นายอัคคีต้องหายเร็วแน่ๆ”
“ฉันจะดูแลเค้าให้ถึงใจเลย” ฉัตรชบายิ้มร้ายแบบมีแผนการในใจแล้วถือถาดอาหารเดินเข้าไปในกระท่อม
แม้นมาศเดินกลับออกไป
ฉัตรชบายกถาดข้าวต้มมาวางโครมที่โต๊ะหัวเตียงที่อัคคีนอนอยู่ อัคคีท่าทางเพลียเพราะพิษไข้ และปวดแผล
ฉัตรชบาเสียงห้วน “ลุกขึ้นมากินข้าว” ฉัตรชบากระชากตัวอัคคีให้ลุกขึ้น
“เบาๆ ไม่เป็นหรือไง”
“ฉันก็ทำกับนายเหมือนที่นายเคยทำกับฉันไง”
อัคคียิ้มเยาะ “เอาคืนว่างั้น?”
ฉัตรชบาลองเอานิ้วจิ้มที่ข้าวต้มดูว่าร้อนหรือไม่ แล้วก็สะบัดมือแบบร้อนๆ ฉัตรชบายิ้มร้าย “อูย...ยังร้อนอยู่เลย”
ฉัตรชบาหยิบชามข้าต้มมาถือไว้ “ไม่ต้องพูดมาก กินข้าวต้มนี่ซะ กำลังร้อนๆ ควันฉุยเลยเห็นมั้ย”