บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 6 หน้า 2

ฉัตรชบาจะจับชามข้าวต้มกรอกปากอัคคี เหมือนที่อัคคีเคยทำกับตน

อัคคีจับมือฉัตรชบาดันไว้ “ช้อน!”

“ตอนที่นายเอาข้าวต้มให้ฉันกินไม่เห็นต้องใช้ช้อนเลย ทีอย่างนี้จะมาเรียกหาช้อน” ฉัตรชบาจะจับข้าวต้มกรอกปากอัคคีให้ได้ “กินเข้าไป”

อัคคีจับข้อมือฉัตรชบาบิดอย่างแรง แล้วดึงชามข้าวต้มมาถือไว้ ฉัตรชบาเจ็บข้อมือ

“คิดจะเอาคืนผมแต่ทำได้แค่นี้ บอกเลยว่ากระจอกมาก” อัคคียกชามข้าวต้มซดโฮกๆ รวดเดียวจนหมดชามแบบสบายๆ ฉัตรชบามองอย่างอึ้ง อัคคีโยนชามข้าวต้มลงใกล้ๆ เท้าฉัตรชบา ฉัตรชบาสะดุ้งเฮือก ขยับตัวหนีแทบไม่ทัน “อย่าคิดลองดีกับผมอีก คนอย่างคุณ ไม่มีวันชนะผม”

อัคคีจ้องหน้าฉัตรชบาตาดุ ฉัตรชบาทำหน้าสยองความบ้าของอัคคี

เข็มกับแม้นมาศคุยกันอยู่ที่หน้าบ้านพัก

แม้นมาศสงสัย “แกว่านายหญิงกับนายอัคคีเป็นผัวเมียกันจริงๆ หรือเปล่าวะ”

“นอนห้องเดียวกัน เตียงเดียวกันขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ผัวเมียกันแล้วจะเป็นอะไรได้อีกล่ะ”

“แต่แกไม่เห็นเหรอว่าในห้องนั้นมีที่นอนอยู่สองชุด แล้วนายหญิงก็คอยแต่จะหนีออกจากเกาะท่าเดียวเลย ข้าว่ามันแปลกๆ อยู่นะ”

“ก็คงจะทะเลาะกันอยู่ล่ะมั้ง ผัวเมียกันก็อย่างนี้แหละ ทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนแกกับฉันไง”

แม้นมาศทำหน้าเบ้ใส่เข็ม “ฉันไปตามหาข้าวปุ้นก่อนดีกว่า ไม่รู้ไปเล่นซนที่ไหน เดี๋ยวก็ได้ตกน้ำตกท่ากันพอดี” แม้นมาศเดินออกไป

ฉัตรชบานั่งคุยกับข้าวปุ้นอยู่ที่ริมชายหาด

“พี่ชื่อชบานะ หนูชื่อข้าวปุ้น เป็นหลานของแม้นมาศกับนายเข็มใช่มั้ย”

“ใช่ครับ”

“ข้าวปุ้นรู้มั้ยว่าที่นี่ที่ไหน”

“ที่นี่ก็ที่ทะเลไง”

ฉัตรชบาสีหน้าห่อเหี่ยวผิดหวัง “แล้วข้าวปุ้นมาอยู่ที่เกาะอย่างนี้ ไม่ต้องไปโรงเรียนเหรอ”

“ตอนนี้ปิดเทอมอยู่ครับ”

แม้นมาศเดินเข้ามา “ข้าวปุ้นมันเรียนอยู่ในเมืองจ้ะ นายอัคคีเป็นคนออกค่าเล่าเรียนให้ ตอนนี้ปิดเทอม ฉันก็เลยพามาอยู่ที่นี่ด้วย จะทิ้งไว้ในเมืองก็ไม่มีใครดูแลมัน เพราะฉันกับตาเข็มก็มาอยู่ที่นี่กันหมด”