บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 6 หน้า 3
“แล้วแม้นกับเข็มมาทำอะไรที่เกาะนี่ล่ะ ฉันไม่เห็นว่าที่นี่จะมีอะไรให้ทำเลย”
“ปกติฉันเปิดร้านขายของชำอยู่ในเมือง ส่วนตาเข็มก็ขับเรือรับจ้างอยู่แถวนี้แหละ แต่พอดีช่วงนี้นายอัคคีจะมาทำรีสอร์ทที่เกาะนี่ ก็เลยให้ฉันกับตาเข็มมาช่วยดูแลเกาะให้ แล้วตอนนี้ฉันกับตาเข็มก็มีหน้าที่เฝ้านายหญิงเพิ่มมาอีกหนึ่งหน้าที่ด้วย”
ฉัตรชบาทำหน้าเซ็งๆ “แม้นมาศกับเข็มคงจะรักนายอัคคีมากสินะ ถึงได้เชื่อฟังคำสั่งเค้าทุกอย่างขนาดนี้”
“นายอัคคีมีบุญคุณกับครอบครัวเรามากจ้ะ หลายปีก่อน ฉันกับตาเข็มเปิดร้านขายวัสดุก่อสร้างอยู่ในเมือง ร้านใหญ่เลยล่ะ แต่โชคร้ายร้านโดนไฟไหม้ ตาเข็มเกือบโดนไฟครอกตายอยู่ในกองไฟ ดีที่ได้นายอัคคีเข้าไปช่วยออกมาได้ ไม่งั้นฉันคงได้เป็นหม้ายไปแล้ว ไฟไหม้คราวนั้นทำเราหมดเนื้อหมดตัวไป แล้วพอดีนายคิดจะทำรีสอร์ทที่นี่ ก็เลยให้ตาเข็มกับฉันมาช่วยดูแลเกาะให้”
ฉัตรชบาทำหน้าเบ้ “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างนายอัคคีจะมีน้ำใจขนาดนี้”
“นายอัคคีเป็นคนดีมากจริงๆ นะจ๊ะ บุญคุณของนาย ชาตินี้ฉันกับตาเข็มก็คงชดใช้ไม่หมด”
“พอแล้วๆ ไม่ต้องมายกย่องสรรเสริญเค้าให้ฉันฟัง ฉันไม่อยากฟัง” ฉัตรชบามองไปรอบๆ “แล้วนี่นายอัคคีจับฉันมาขังไว้ที่ไหนกันแน่เนี่ย”
แม้นมาศแปลกใจ “ทำไมนายอัคคีต้องขังนายหญิงด้วยล่ะจ๊ะ หรือว่าทะเลาะกัน เพราะตั้งแต่มา ฉันยังไม่เห็นนายกับนายหญิงพูดดีๆ กันซักทีเลย ผัวเมียกันก็อย่างนี้ล่ะจ้ะ เหมือนลิ้นกับฟัน กระทบกระทั่งกันบ้างเป็นธรรมดา”
“ฉันไม่ได้เป็นเมียเค้า ฉันถูกเค้าจับมากักขักเพื่อทรมาน คอยดูนะ ถ้าฉันหนีออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ ฉันจะให้ตำรวจมาลากคอนายอัคคีเข้าคุก” ฉัตรชบาพูดขู่ “ส่วนแม้นมาศกับนายเข็มก็จะพลอยติดร่างแหไปด้วย ในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด”
แม้นมาศสีหน้าหวั่นๆ เริ่มกลัว “ตกลงนายหญิงไม่ได้เป็นเมียนายอัคคีจริงๆ เหรอจ๊ะ”
“ก็จริงน่ะสิ คนป่าเถื่อนอย่างนั้น ชาตินี้คงไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมเป็นเมียเค้าหรอก” แม้นมาศเริ่มกลัว ฉัตรชบาเห็นแม้นมาศเริ่มกลัวก็แอบยิ้มแบบเข้าทาง “ถ้าแม้นมาศไม่อยากมีความผิดไปด้วย ก็ต้องช่วยให้ฉันหนีไปจากที่นี่ให้ได้”
แม้นมาศมีสีหน้าครุ่นคิดลังเลใจนิดหนึ่งแล้วเปลี่ยนเป็นไม่เชื่อ “อย่ามาหลอกฉันซะให้ยากเลย ฉันไม่เชื่อหรอก”
“ฉันพูดจริงๆ นะแม้นมาศ ฉันไม่ได้โกหก แม้นมาศลองคิดดูดีๆ สิ ถ้าฉันเป็นเมียนายอัคคีจริง เค้าคงไม่ป่าเถื่อนกับฉันขนาดนี้หรอก”
“นายหญิงกับนายคงจะทะเลาะกันอยู่ล่ะสิ ผัวเมียกันก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้างเป็นธรรมดาอย่างนี้ล่ะจ้ะฉันเข้าใจ เพราะฉันก็มีผัวเหมือนกัน” ฉัตรชบาเซ็ง แม้นมาศพูดกับข้าวปุ้น “กลับไปเล่นที่บ้านพักไปข้าวปุ้น มาเล่นแถวนี้เดี๋ยวก็ได้ตกน้ำตกท่าอีกหรอก”