บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 18
บทประพันธ์ : ระกา นุกูล บทโทรทัศน์ : วาทินีย์
ฉัตรชนกขับรถมาส่งจิดาภา
“ขอบคุณมากนะคะ คุณทำให้วันนี้มีความหมายมากสำหรับชั้น”
“ผมยินดีทำให้ทุกวันเป็นวันพิเศษสำหรับคุณครับ”
“ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันก็ไม่พิเศษสิคะ”
“ผมก็แค่กลัวว่าคนอื่นมาทำให้มันพิเศษ...คนที่คุณใกล้ชิดได้มากกว่าผม”
“ถ้าไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นก็ต้องสู้สิคะ สู้เพื่อเป็นคนพิเศษของชั้น ชั้นชอบคนสู้คนนะคะ ไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ”
“ผมจะไม่มีวันยอมแพ้ ไม่ว่าต้องสู้กับอะไร กับใคร ผมก็จะไม่มีวันยอมแพ้”
“ขอบคุณนะคะที่ยอมสู้เพื่อชั้น” จิดาภายิ้มให้แล้วเข้าบ้านไป
ฉัตรชนกมองตามไป “ฝันดีนะครับ”
“เช่นกันค่ะ”
จิดาภาเข้ามาในห้อง เจออัคคีนั่งหน้าเครียดเศร้ารออยู่
“อัคคี....”
“ผมแค่เอาของขวัญวันเกิดมาให้” อัคคีลุกขึ้นยืน ในมือมีกล่องแหวน
จิดาภาเห็นเข้าก็ผงะไปนิดหนึ่ง “เอ่อ คือว่า...อัคคีคะ ชั้นว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ไม่ต้องคุยหรอกครับ ผมเข้าใจ แหวนของผมไม่ได้ให้เพื่อผูกมัดคุณ” อัคคีหยิบแหวนออกจากกล่องเห็นว่าร้อยไว้ในสร้อยเส้นหนึ่ง “แหวนวงนี้ผมสั่งทำขึ้นเพื่อคุณ เพื่อใช้มันขอคุณแต่งงาน ถึงวันนี้มันจะไมได้ทำหน้าที่ของมัน แต่ผมก็อยากให้มันกับคุณ” อัคคีสวมสร้อยคล้องแหวนนั้นให้จิดาภา “สร้อยเส้นนี้จะเป็นตัวแทนมิตรภาพของเรา นับจากวันนี้เป็นต้นไป วันไหนที่คุณไม่เห็นผมเป็นเพื่อนแล้ว ค่อยถอดมันออกนะ”
“คงไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ” สองคนยิ้มให้กัน “ขอบคุณนะคะ...เพื่อนใหม่”
“เพื่อนกอดเพื่อนได้ใช่มั๊ยครับ”
จิดาภาไม่ตอบ ยิ้มแล้วสวมกอดอัคคี “ไม่มีอะไรมั่นคงเท่ามิตรภาพแล้วล่ะค่ะ”
อัคคีแอบโหวงๆ นิดหน่อย “ใจหายเหมือนกันนะ ก่อนมาอุตส่าห์ทำใจไว้อย่างดีแล้วเชียว” เขาหัวเราะเบาๆ
จิดาภากำหมัดแล้วชกเบาๆที่หัวใจของอัคคี “เข้มแข็งไว้เพื่อน”
สองคนหัวเราะให้กัน