บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 18 หน้า 4
ฉัตรชบาพยักหน้ารับแต่ไม่สบตาใคร “ค่ะคุณแม่......”
อำภาบอกกับฉัตรชนก “คนที่น่าสงสัยไม่ใช่ชบาหรอก เกษณีย์ต่างหากที่หายหน้าไป ไม่นึกสนใจคนจะเป็นจะตาย”
ฉัตรชนกก้มหน้าถอนใจ
เกษณีย์ขับรถออกจากบ้านไป รถที่จอดซุ่มอยู่ขับตามไป
อัคคีเครียด “ยังไม่ได้ข้อมูลอะไรจากนักสืบเลยเหรอ”
จิดาภาปลอบ “ใจเย็นๆสิคะ เค้ากำลังตามอยู่”
“แต่นี้มันสองวันแล้วนะ”
“คนทำผิดก็ต้องระวังตัวมากกว่าปกติอยู่แล้ว คงไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ให้เราตามง่ายๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่คฑาเป็นมืออาชีพ ถ้ารับงานแล้วไม่มีพลาดหรอกค่ะ ใจเย็นๆนะคะ”
“ใครที่ตกอยู่ในฐานะผู้ต้องหาพยายามฆ่าอย่างผมจะให้ใจเย็น มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ”
“ ชั้นเข้าใจค่ะ ยังไงเราก็ต้องได้หลักฐานมายืนยันว่าคุณไม่ผิด คนอย่างคุณจะทำร้ายใครได้ล่ะคะ”
อัคคีคิดๆ “มันก็ไม่แน่หรอกนะ” เขานึกถึงตอนที่ทรมานฉัตรชบาต่างๆนานา “ผมอาจจะเลวกว่าที่คุณรู้จักก็ได้”
“ยังไงก็ไม่ถึงกับเป็นฆาตกรหรอกค่ะ ชั้นรู้จักคุณดี”
เกษณีย์จอดรถหน้าตึกแถวเก่าๆโทรมๆ ลงจากรถไปเคาะประตู ประตูเปิดออก เกษณีย์เข้าไป ประตูปิด ทุกจังหวะ โดนนักสืบตามถ่ายรูปอยู่
เกษณีย์วางเงินปึกหนึ่งลงบนโต๊ะ “1 แสน”
พัฒนะคว้าเงินมาทันที “แค่นี้มันจะไปพออะไร คุณก็รู้ว่าผมติดมันอีก 5 ล้าน”
“ให้เวลาชั้นหน่อยสิ เงินมันไม่ได้หากันง่ายๆ นะ”
“ยิ่งคุณใช้เวลามากเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งอายุสั้นขึ้นเท่านั้น”
“นี่ไม่ใช่เวลาจะมาขู่กันเอง อย่าลืมสิว่าถ้าชั้นไม่หาเงินให้แก ชั้นก็แค่ติดคุก แต่แก ถ้าไม่มีเงินไปใช้หนี้เสี่ยเป้า มีแต่ความตายเท่านั้นที่รอแกอยู่!” เกษณีย์ยิ้มสะใจที่ข่มขู่กลับได้บ้าง
“แล้วจะได้อีกเมื่อไหร่”
“ใจเย็นๆ หน่อยสิ ชั้นเพิ่งหาวิธีหาเงินได้ มันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น”
“ยังไง?”