บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 18 หน้า 2
เกษณีย์เดินกระหยิ่มยิ้มย่องออกมาจากบ่อน
เสี่ยเป้าตามมาส่งที่รถ “มือขึ้นมากๆ นะคุณเกษ ถ้ามือขึ้นแบบนี้ทุกครั้ง ผมพังแน่”
“คนเรามันก็ต้องมีโชคบ้างสิคะเสี่ย จะให้ซวยอยู่อย่างเดียวได้ยังไง”
“แล้วต้องกลับมาหาผมอีกนะ ยังมีอีกหลายอย่างให้เสี่ยง แล้วผมจะสอนให้”
“ชั้นกลับมาแน่ ได้เงินง่ายๆ แบบนี้ ชั้นชอบ”
เกษณีย์ขึ้นรถขับออกไป ลูกน้องรีบบอกเสี่ย “มันติดกับเราแล้วครับเสี่ย”
“ปล่อยให้มันหลงระเริงไปก่อน มันจะติดใจอยากกลับมาอีก ถึงตอนนั้นค่อยเอาคืน” เสี่ยเป้ายิ้มมีแผนร้าย
เกษณีย์จอดรถ ลงจากรถมาด้วยสีหน้ามีความสุข เดินเข้าบ้านไป
เกสรรอยู่ “หายหัวไปไหนมา”
“ไปสนุกมาค่ะคุณแม่ สนุกมากซะด้วย”
“สายพิณมันกลับมาแล้ว แล้วมันก็ยืนยันว่ามันไม่ได้เอาเครื่องเพชรชั้นไป”
“แล้วคุณแม่ก็เชื่อมันยังงั้นเหรอคะ? แค่บอกก็เชื่อแล้วเหรอคะ? หึ...เชื่อง่ายไปมั๊ยคะคุณแม่”
“มันอยู่กับชั้นมานาน ชั้นรู้ว่ามันไม่ได้โกหก
“แต่เกษอยู่กับคุณแม่มาตั้งแต่เกิด คุณแม่กลับคิดว่าเกษโกหก”
“จะไม่ให้ชั้นคิดได้ยังไง พฤติกรรมแกช่วงนี้มันขัดหูขัดตาชั้นชอบกล ดูลับๆล่อๆ ดูมีพิรุธ มีความลับอะไรเต็มไปหมด”
“คิดมากไปแล้วล่ะค่ะ เกษก็เป็นเกษเหมือนเดิมนี่แหละค่ะ”
“แกไม่เหมือนเดิม แกเป็นลูกชั้น ทำไมชั้นจะไม่รู้ว่าแกเปลี่ยนไป”
“นี่ตกลงจะกล่าวหาว่าเกษเอาเครื่องเพชรไปใช่มั๊ยคะ เอาสิคะ ถ้าคิดอย่างนั้นก็แจ้งความให้ตำรวจมาจับตัวเกษไปเลย นังงูพิษสายพิณมันจะได้สาแก่ใจ”
“ถ้าแกไม่ยอมรับ อย่าคิดว่าชั้นไม่กล้านะ”
“เกษไม่ได้ขู่ค่ะ ถ้าคุณแม่ไม่เชื่อเกษ ก็เอาเลย ให้ตำรวจมาจับเกษไปเลย คนเค้าจะได้รู้กันทั่วว่าไส้เรามันเน่าขนาดต้องขโมยของกันเอง เค้าจะได้รู้กันซะทีว่าเรามันมีแต่เปลือก แถมบางเปลือกยังเป็นของปลอมด้วยซ้ำไป” เกษณีย์เดินหนีขึ้นชั้นบนไป
เกสรฮึ่มฮั่มตามหลัง “นังลูกไม่รักดี ถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร หรือสายพิณมันจะโกหก” เกสรเครียด
อัคคีเอนตัวลงบนเตียง หลับตาถอนใจ “ต่อให้ผมอยู่ใกล้ผู้หญิงคนไหน ผมก็ลืมคุณไม่ได้เลย...ฉัตรชบา”