บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 8 หน้า 3
เสียงไวโอลินเพลงรักใน c major ดังมา แบ๊วกับลมฝนมองไปข้างหน้า เห็นหวานใสนั่งหันหลังสีไวโอลินอยู่คนเดียวด้วยท่าทางที่เหงา และเศร้าสร้อย แบ๊วกับลมฝนมองหน้ากันแล้วถอนใจ
ลมฝนเปรยอย่างกังวล “นี่ก็อีกคน ตั้งแต่รู้ว่าธันย์ชอบนิ้ม ก็เอาแต่ซึม ไม่พูดไม่จาเลยอะ”
หวานใสหยุดเล่นนั่งคอตก ลมฝนกับแบ๊วรีบเดินเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง
แบ๊วปลอบเพื่อน “หวาน อย่าเป็นอย่างนี้สิ พักนี้แกซีดมากเลยนะ ข้าวก็ไม่ค่อยกิน แกต้องเข้มแข็งสิ”
“ดูซิเนี่ย ขาวซีดอย่างกับผีจูออน ชั้นกับแบ๊วเป็นห่วงนะ”
หวานใสเลื่อนลอย “จริงเหรอ..งั้นชั้นขอเป็นผีจูออนซักพักนะ ชั้นอยากขาว”
แบ๊วกับลมฝนมองหน้ากันอย่างอึ้งๆ แบ๊วมึน “ไปต่อไงวะเนี่ย”
ลูกแพะอยู่ในกรงไม้เล็กๆสีสวย และมีหญ้าสดวางอยู่รอบกรง ธันย์เล่นกับแพะรอจุนไปพลางๆ
สายใจเดินเข้ามาเอาน้ำให้ธันย์ “กินน้ำก่อนลูก “
“ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยวจุนมันก็กลับแล้วล่ะ เห็นมันบอกวันนี้มีแค่งานเดียว ธันย์หิวมั้ยลูก กินข้าวก่อนมั้ย”
“ยังไม่หิวครับแม่”
จุนเดินเข้าบ้านมา เห็นธันย์คุยกับแม่พอดี “ไอ้ธันย์”
ธันย์เงยหน้าขึ้นมาแล้วเดินมาหาจุน สายใจเดินเข้าไปทำกับข้าวต่อ
จุนพูดเรียบๆ “นายมาทำไม”
“เราแค่อยากจะมาบอกว่า นิ้มเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด นายไม่ควรทำให้เค้าเสียใจ แล้วอีกอย่าง เรื่องนี้มันทำให้นายต้องทิ้งวงเลยเหรอ ใจนายมีเท่านี้เองเหรอ เราว่ามันไม่ใหญ่พอ ที่จะให้กับคนที่นายรัก หรือว่าดนตรีเลย” ธันย์พูดจบก็เดินออกไป
จุนได้แต่ถอนใจด้วยความเครียด
ธันย์ตีกลองอยู่ในห้องของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง แต่แล้วก็เจ็บมือจี๊ดขึ้นมา จนไม้กลองหลุด ธันย์เจ็บใจขว้างไม้กลองอีกข้างกระเด็น ธันย์นั่งซึม เจ็บใจ และเจ็บมือ
ครู่หนึ่ง เสียงกีต้าร์ดังมาจากข้างหลัง ธันย์หันไปมองเห็นย่าเดินเล่นกีต้าร์ พร้อมกับร้องเพลงแนวปลอบใจ อุ่นๆ มาลงนั่งที่ข้างธันย์ “ย่าไม่รู้นะว่าธันย์กำลังเสียใจเรื่องอะไร แต่ตั้งแต่เด็กๆ ที่ย่าเห็นธันย์เศร้า ย่าก็จะเล่นเพลงนี้ให้ธันย์ฟัง แล้วธันย์ก็จะยิ้มทุกครั้ง ย่าอยากให้ธันย์ยิ้ม และมีความสุขกับทุกๆวันนะลูก”
ธันย์ร้องไห้กอดย่า ย่าถอดกีต้าร์ออก แล้วกอดปลอบธันย์
จุนนอนก่ายหน้าผาก ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาเบอร์นิ้ม แต่ก็ลังเล จะโทรก็ไม่โทร แล้วเสียงเรียกเข้าจากเลิฟลี่ก็ดังขึ้น จุนแปลกใจ “หวัดดีครับ”