บทละครโทรทัศน์ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 8 หน้า 4
เลิฟลี่นั่งอยู่เบาะหลังรถ คุยกับจุน “นี่จุน เดี๋ยวเราจะมีถ่ายหนังสือด้วยกันนะ รู้ยัง”
“ยังไม่รู้ครับ พี่ท็อปปิ้งยังไม่ได้บอกอะไร”
“งั้นเดี๋ยวก็คงรู้ นี่เราก็เพิ่งถ่ายละครเสร็จ กำลังจะกลับบ้าน จุนล่ะ นอนยัง”
“ยังครับ”
“เหรอ อย่านอนดึกนะ แล้วเจอกัน บาย” เลิฟลี่วางสาย มองไปนอกหน้าต่างพร้อมกับรอยยิ้มร่าเริง
จุนยังอึ้งๆ งงๆ แต่ก็ไม่สนใจอะไรมาก จิ้มหาเบอร์นิ้มอีกที แล้วตัดสินใจโทรออก
วันต่อมา จุนยืนอยู่ที่ทุ่งดอกไม้บ้านนิ้ม ที่เพชรบูรณ์
“จุน”
จุนหันมาเจอนิ้มยืนอยู่ข้างหลังก็ยิ้มดีใจ เดินเข้าไปใกล้
นิ้มทักทาย “เหนื่อยมั้ย มาตั้งไกล”
“ไม่เหนื่อยหรอก เราอยากเจอนิ้มนะ”
“นึกว่าจุนจะไม่คุยกับเราแล้วซะอีก”
“เราขอโทษนะ” จุนแกล้งแซว “คิดถึงเราล่ะสิ ไม่ได้คุยกันกี่วันแล้วน้า..”
นิ้มเขิน “หลายวัน”
“ก็พูดซะทีสิว่าคิดถึง”
นิ้มเขินอีก “เราแค่ไม่อยากเสียเพื่อนไปต่างหากล่ะ”
“เพื่อนอีกละ เมื่อไหร่จะได้เป็นแฟนซะที”
นิ้มยิ่งเขิน “สายไหมเป็นไงบ้าง”
จุนยิ้มขำ รู้ทันว่าเปลี่ยนเรื่อง “มันก็สบายดี แต่คนที่ไม่สบายใจนี่ไม่มีใครห่วงเลย”
“ห่วงสิ” นิ้มเปลี่ยนเป็นจริงจัง “ เราไม่อยากให้จุนต้องโกรธกับเพื่อนๆ จุนไปคุยกับพวกเค้าเถอะนะ อย่าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้เลย โดยเฉพาะ..กับธันย์”
จุนนิ่ง ขรึม “นิ้ม..อย่าโกรธเรานะ นิ้มคิดยังไงกับธันย์”
“ก็คิดแบบเพื่อน เราเห็นเพื่อนไม่สบายใจ เราก็ไม่สบายใจ..จุน..จุนตัดขาดกับเพื่อนได้จริงๆน่ะเหรอ”
“เราก็อยากคุยกับพวกมันนะ แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง แล้วก็ไม่รู้ว่าพวกมันจะยังอยากเป็นเพื่อนกับเราอยู่หรือเปล่า”
นิ้มมองจุนอย่างเห็นใจ แล้วจับมือจุน “ไม่ลองก็ไม่รู้นะ ดีกว่าปล่อยให้มันผ่านไป” จุนพยักหน้าเครียดๆ นิ้มเห็นจุนเครียดก็พยายามเปลี่ยนบรรยากาศให้ดีขึ้น “นี่ ไม่ได้อยากพูดให้เครียดนะ เอางี้ เดี๋ยวพาไปเที่ยว โอเคมั้ย”
จุนยิ้ม พยักหน้า “ก่อนอื่นไปเติมพลังที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำของเราก่อน”
นิ้มพาจุนมากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านข้างทาง คุยกันอย่างสนุกสนาน นิ้มให้จุนซ้อนท้ายจักรยานพาเที่ยวไปบนทางสวยๆ จุนที่ซ้อนท้าย ทำท่าจะเกาะเอว หรือเกาะไหล่นิ้ม ก็ดูขัดเขิน สุดท้ายก็ต้องจับตรงที่นั่งไป