บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 11
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
กลางคืน ชิดดาวสีหน้าเคร่งเครียดเดินกลับขึ้นมาที่โถงบ้านพัก ทอยยืนกอดอกรออยู่ข้างๆ กล่องของขวัญกล่องโตของโต้ ชิดดาวเห็นทอยดักรออยู่ ชะงักไปเล็กน้อย
“โต้กลับไปแล้ว ฝากของขวัญไว้ให้เธอ” ทอยหันมองนำไปที่กล่องของขวัญ
ชิดดาวพูดนิ่งๆ “ขอบใจ” ชิดดาวมองไปที่กล่องของขวัญ “โต้เสียใจมาก เพราะเค้ารักเธอมาก”
ชิดดาวชะงักไป หันมองหน้าทอย “โต้ขอให้ฉันช่วยขวางเธอกับเฮียมาตลอด” ชิดดาวอึ้งๆไป
“ขอโทษถ้าทำให้เธอไม่พอใจ ฉันยอมช่วยทำทุกอย่างเพราะสงสารโต้”
ชิดดาวมองหน้าทอย ยังรู้สึกคลางแคลงใจ “ฉันไม่ได้ทำเพื่อตัวเองอย่างที่เธอระแวงอยู่หรอกนะ”
สีหน้าแววตาทอยเสียใจ “เฮียไม่ได้ชอบฉัน ฉันทำใจมานานแล้ว โต้ตะหากที่ทำใจไม่ได้”
ชิดดาวนิ่งไปอย่างคิดตาม “เธอสบายใจได้ ต่อไปฉันจะไม่ยุ่งแล้ว ฉันบอกโต้ไปแล้วล่ะ ว่าฉันจะไม่ช่วยเค้าเรื่องเธอกับเฮียอีกแล้ว” ชิดดาวจะอ้าปากถาม ทอยตัดบท “ทุกคนรอเธออยู่ รีบลงไปเถอะ..”
ทอยเดินเลี่ยงไปเข้าห้องนอนเลย ชิดดาวหน้านิ่งขรึมไป เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ก่อนจะเดินไปที่กล่องของขวัญ ทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ อย่างหมดแรงแล้วถอนใจยาวออกมาอย่างหนักใจมาก
กลางดึก โต้เปิดประตูเข้าห้องนอนคอนโดละอองมา ละอองยังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง
“ยังไม่นอนอีกเหรอพี่”
“ก็รอเรานั่นแหละ ปาร์ตี้กับเพื่อนสนุกมั้ย”
“ก็ดีครับ ผมไปอาบน้ำก่อนนะ”
“พี่ง่วง ไม่รอแล้วนะ เบาๆล่ะ” ละอองเลื่อนตัวลงนอน
“ครับพี่” โต้เดินเข้าห้องน้ำไป ละอองทำเป็นนอนแต่สีหน้าเจ็บใจปนหมั่นไส้โต้มาก
ตอนเย็น รถเต็งจอดอยู่หน้าบ้านชิดดาว เพิ่งเดินทางกลับมาถึง...เต็งกำลังยกสัมภาระท้ายรถให้ชิดดาว กาโม่นอนหลับอยู่กับคาร์ซีทด้านในรถ มีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่นั่งอยู่เบาะหลัง “ครบนะครับ”
“ค่ะ”
“อ้อ ยังเหลือตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ในรถอีกตัว” เต็งปิดท้ายรถจะเดินไปเอาให้ ชิดดาวรีบพูดขัด “ให้กาโม่เถอะค่ะ”
เต็งชะงักไปเล็กน้อย “มันของขวัญวันเกิดคุณดาวนะครับ”