บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 3 หน้า 4
โต้หน้านิ่ง จ้องหน้าชิดดาว “ทำไปได้ เต้นท่าทุเรศขนาดนั้นไม่อายเค้าบ้างเหรอะ” โต้สีหน้าดูถูก “ต๊อง”
ชิดดาวยิ้มเจื่อนไปเลย เพื่อนๆ ก็พากันเงียบกริบ
นอกร้าน โต้ลากแขนชิดดาวที่ร้องไห้ไปมาออกมาเคลียร์กันนอกร้านมุมปลอดคน
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจมั้ย” ชิดดาวร้องไห้สะอึกสะอื้น
“โต้ชอบให้แฟนโต้สวยๆ นิ่งๆ ยิ้มๆ ไม่เอาพวกขยันยิงมุก ไม่เอาบ้าจี้ ไม่เอาขำ โต้อยากมีแฟนให้คนอิจฉา ไม่ใช่ให้ใครไปเม้าลับหลังว่ามีแฟนต๊อง บ้าจี้” ชิดดาวยิ่งร้องไห้ “ดาวเข้าใจโต้นะ”
ชิดดาวปาดน้ำตาออก “ดาวจะกลับแล้ว”
“กลับตอนนี้ได้ยังไงล่ะ” เพื่อนโต้ออกมาตาม “เฮ๊ยโต้ มาคุยกันก่อนจะไปต่อไหน”
โต้พยักหน้ารับ “เออ...” เพื่อนโต้กลับเข้าร้านไป พร้อมๆกับชิดดาวเดินออกไป โต้หันมองตามชิดดาวแล้วหันไปมองทางเพื่อน สีหน้าลังเลช่างใจจะเอาไง
ที่ป้ายรถเมล์ ชิดดาวนั่งอยู่คนเดียวชะเง้อมองโต้ว่าจะตามออกมามั้ย แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย
เสียงเต็งและโต้ดังก้องขึ้นมาในความคิดของชิดดาวเปรียบเทียบกัน ระหว่างที่ชิดดาวชะเง้อ
“ทำไปได้...ต๊อง”
“อยู่กับคุณดาวนี่ฮาดีนะครับ ต๊องๆ ดี” เต็งขำๆ
ชิดดาวหน้าจ๋อยๆ ไปอย่างทำใจว่าโต้คงไม่ตามตนมาแล้ว
ชิดดาวก็ชะเง้อมองรถเมล์ไปเหงาๆ ซึมๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปโบกรถเมล์ที่หน้าป้าย
“โต้ชอบให้แฟนสวยๆ นิ่งๆ ยิ้มๆ ไม่เอาพวกขยันยิงมุก ไม่เอาบ้าจี้ ไม่เอาขำ โต้อยากมีแฟนให้คนอิจฉา ไม่ใช่ให้ใครไปเม้าลับหลังว่ามีแฟนต๊อง บ้าจี้”
ห้องนอนชิดดาว ชิดดาวคิด
เต็งแก้ตัวใหญ่พัลวัน “ผมขอโทษครับ ต๊องความหมายของผมมันบวกนะครับ น่ารักดี ผมก็โดนว่าต๊องบ่อยๆ ผมชอบคนต๊องๆจะตายไป อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ไม่คิดว่า...”
ชิดดาวรีบขัด “ช่างเถอะค่ะคุณเต็ง”
ชิดดาวส่ายหัวแรงๆ เพื่อสะบัดความคิดเกี่ยวกับเต็งออกไปจากหัว ชิดดาวถอนใจออกมาก่อนมองไปที่ตู้หนังสือข้างเตียง...แค่เห็นก็ยิ้มออก ชิดดาวกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูตู้...โทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมดังขัดขึ้นซะก่อน
ชิดดาวดูเบอร์โชว์ หน้านิ่งๆ กดรับสาย “ว่าไงโต้”
“นอนยัง”