บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 22
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
ทางเดินรีสอร์ทไปที่จอดรถ ชิดดาวเดินคู่กับปั๊มมาตามทาง
“ที่จริงดาวไม่จำเป็นต้องมาส่งปั๊มก็ได้นะ”
“เพื่อนกันจะทำยังงั้นได้ยังไงล่ะ” ปั๊มได้แต่ฝืนยิ้มกลับไป
ชิดดาวมองหน้าปั๊ม “ดาวรู้สึกแย่มากเลยนะปั๊ม” สีหน้าชิดดาวรู้สึกผิดมาก น้ำตารื้นขึ้นมาเคลือบตา
ปั๊มเหลือบตามองหน้าชิดดาว
“ดาวเห็นแก่ตัวมาก ดาวไม่นึกถึงใจปั๊มเลย เห็นความรู้สึกปั๊มเป็นเรื่องล้อเล่น”
ปั๊มเลื่อนมือมาจับแขนชิดดาวบีบเบาๆ “คิดมากน่าดาว”
ชิดดาวเครื่องติดแล้วพรั่งพรู “วันนี้คงเป็นวันที่เลวร้าย ที่อึดอัดใจที่สุดในชีวิตของปั๊มใช่มั้ย แล้วสาเหตุความวุ่นวายก็เพราะดาวเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาทั้งหมด ดาว...” ชิดดาวพูดไม่ออกไม่รู้จะขอโทษปั๊มยังไงดีแล้ว
คอตีบขึ้นมา ปั๊มสวมกอดชิดดาวเอาไว้เลย ชิดดาวร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ซบหน้ากับอกปั๊ม แล้ว ร้องไห้ออกมา อย่างปลดปล่อย ปั๊มได้แต่ปลอบไปมา “ไม่ร้องไห้นะครับ วันนี้เป็นวันดีของดาว ทุกอย่างเป็นอย่างที่มันควรเป็นแล้ว ไม่มีใครผิด ไม่มีใครเห็นแก่ตัว ความรักมันจัดการทุกอย่างให้เป็นแบบนี้เอง”
ชิดดาวกลั้นสะอื้น ช้อนตามองหน้าปั๊ม ก่อนพูดออกมา “ดาวอยากพูดเหมือนคุณเต็ง” ชิดดาวพยายามกลั้นสะอื้น สูดหายใจลึก “ดาวไม่เคยอยากกอดผู้ชายคนไหนมากเท่าปั๊มมาก่อนเลย จริงๆนะ” ชิดดาวน้ำตาไหลพรากออกมา พูดทั้งสะอื้น “ขอบคุณมากปั๊ม ขอบคุณที่สุด” ชิดดาวสวมกอดปั๊มเอาไว้อีกครั้ง ปั๊มเองก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่สวมกอดชิดดาวเอาไว้อย่างแน่นกระชับ ราวกับไม่อยากปล่อยให้ชิดดาวจากไปไหนอีก แม้รู้อยู่แก่ใจว่ามันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆและเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วก็ตาม
ล็อบบี้รีสอร์ท เต็งนั่งงุ่นง่านเปิดแมกกาซีนฆ่าเวลาอยู่ไปมา จริงๆก็ดูไม่รู้เรื่องเลย แต่ไม่รู้จะทำอะไร เต็งเหลือบตาเห็นชิดดาวเดินกลับเข้ามาที่ล็อบบี้ เต็งรีบวางแมกกาซีนลงแล้วลุกไปหา ชิดดาวหยุดยืนซับน้ำตาอยู่ไปมา
เต็งร้อนใจรีบเดินเข้าไปประชิด “ร้องไห้ทำไมครับ”
ชิดดาวสารภาพ ด้วยความรู้สึกผิดเพราะแต่งงานกับเต็งแล้ว พูดกลั้วสะอื้น “ดาวกอดปั๊ม ดาวขอโทษ”
เต็งขำๆ “โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร ผมเข้าใจครับ...” เต็งยิงมุกกลบเพื่อให้ชิดดาวไม่คิดมาก “ผมน่ะยังอยากชวนปั๊มเข้าหอกับผมเลยด้วยซ้ำ” ชิดดาวขำทั้งน้ำตา “บ้า”