บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 22 หน้า 4
หน้าระเบียงห้องพัก เต็งรีบร้อนเปิดประตูพรวดพราดออกมา ชิดดาวที่ยืนเล่นรับลมอยู่ตกใจหันมามอง เต็งรีบเข้าไปสวมกอดชิดดาวเอาไว้แบบแน่นมาก หวงแหน ชิดดาวงงๆ “อะไรคะคุณเต็ง”
“ผมนึกว่าคุณดาวหนีผมไปซะแล้ว” ชิดดาวขำๆ “ดาวจะหนีไปไหนล่ะคะ”
เต็งทำหน้าอ้อนๆ “ไม่หนีแน่นะครับ”
ชิดดาวยิ้มเขินๆ “เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะคะ”
เต็งถอนใจออกมาอย่างโล่งอก ผละกอดออกมาจับตัวชิดดาวมองหน้า สีหน้าเป็นห่วง “แล้วออกมาทำไม นอนไม่หลับเหรอครับ”
ชิดดาวหน้าขรึมลง “ก็ไม่เชิงค่ะ ตื่นขึ้นมาก็อดคิดไม่ได้” เต็งสงสัย “คิดเรื่องอะไรครับ บอกได้มั้ย”
ชิดดาวถอนใจออกมาบางๆ เดินนำไปที่หน้าระเบียงทอดสายตามองไกลออกไป ชิดดาวสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ
“ดาวยังอดรู้สึกไม่ได้ เหมือนจริงๆแล้ว ดาวเป็นคนเห็นแก่ตัวที่สุด ทั้งเรื่องกาโม่ ทั้งเรื่องปั๊ม” ชิดดาวถอนใจยาวออกมา เต็งเดินเข้ามาโอบเอวชิดดาวเอาไว้ พูดปลอบใจ “อย่าคิดมากสิครับ มันไม่ใช่เรื่องเห็นแก่ตัวซะหน่อย ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน” เต็งจงใจพูดเน้น “ไม่ใช่เห็นแก่ตัว แต่เป็นเห็นแก่กันและกันมากกว่า”
ชิดดาวขำๆออกมา “ลืมไป กำลังคุยกับคนเขียนสคริปต์”
เต็งขำๆ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์กรุ้มกริ่มออกมา “แต่ตอนนี้ผมอยากเห็นแก่ตัวมาก” เต็งสีหน้ามันเขี้ยว ขาดคำเต็งก็ช้อนตัวชิดดาวอุ้มกลับเข้าห้องหอไป ชิดดาวเขินๆ “คุณเต็ง” เต็งหน้าทะเล้นอุ้มชิดดาวกลับเข้าห้องหอไป
ร้านเบเกอร์รี่ปั๊ม ปั๊มสะดุ้งตื่นขึ้นมา พบว่าตนเผลอฟุ๊บหลับอยู่ที่โต๊ะในร้านที่เดิม ปั๊มตั้งสติกวาดตามองไปรอบๆ ร้าน ปั๊มพูดปลอบใจตัวเอง “ที่แท้ก็ฝันร้าย” ปั๊มยิ้มขำๆให้กับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นยืน
หน้าประตูร้านปั๊ม ปั๊มเดินออกไปจากร้าน ปิดประตูร้านสนิทลง ปั๊มหมุนลูกบิดเพื่อเช็คว่าล็อคเรียบร้อย ปั๊มค่อยๆ เดินทิ้งร้านไปขึ้นรถหรือไปที่ลานจอดรถ
ที่ประตูร้าน มีข้อความที่เขียนไว้ที่กระดาษแล้วแปะเทปกาวติดไว้จากด้านในของกระจกร้าน เขียนไว้ว่า “ ปิดกิจการ”
กลางดึก ในรถพ่อเต็ง โต๊ดขับรถของพ่อ พ่อนั่งหน้าคู่กับโต๊ด แม่ พาย นั่งหลัง กาโม่นั่งกลาง...กำลังขับมาตามซอยเข้าบ้าน...คุยกันมา “ไงแม่ อาฟเตอร์ปาร์ตี้มันมั้ย ได้ปล่อยแก่”
“มันอะไรล่ะ หนวกหูจะตาย แต่จ้างวงเค้ามาแล้วเรื่องอะไร จะเสียเงินฟรี “