บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 20
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
อเมริกา ตอนเช้า มุมห้องครัว พายในชุดสบายๆ อยู่บ้าน พายกำลังทำอาหารเช้าง่ายๆ พวกแซนวิช ขนมปังปิ้งอยู่ที่มุมห้องครัว โต๊ดเดินเข้ามาที่ครัว “มอร์นิ่ง”
“อ้าว ว่าจะทำไปให้กินที่ห้องนอน”
โต๊ดลากเก้าอี้กินข้าวมานั่ง “ก็แม่โทรมาปลุกน่ะสิ” โต๊ดยิ้มๆ “มีข่าวดี”
พายหันมอง “ข่าวดีอะไรคะ”
“พี่เต็งกำลังจะแต่งงาน”
พายยิ้มดีใจไปด้วย “จริงเหรอคะ ดีจังเลย พี่เต็งจะได้ไม่เหงาตอนเรารับกาโม่กลับมานะคะ”
โต๊ดสีหน้าหนักใจขึ้นมา “พายว่ากาโม่จะยอมกลับมาอยู่กับเรามั้ย”
“ดูทำหน้าเข้าสิ” พายยิ้มให้กำลังใจโต๊ด เดินเข้ามาหา “ทำไมลูกจะไม่อยากมาอยู่กับพ่อแม่ล่ะคะ” พายนั่งตักโต๊ด บีบคาง “คิดมากจังเลย”
“ก็ไม่อยากคิดน้อยเกินไปไง ลูกไม่ผูกพันกับเราเลยนะ”
“เราเป็นพ่อแม่เค้านะโต๊ด ความผูกพันมันอยู่ในสายเลือดอยู่แล้ว”
โต๊ดยังรู้สึกผิด “แต่เราทิ้งเค้ามานะพาย”
พายคิดๆตาม “แต่กาโม่ไม่รู้นี่ เด็กขนาดนั้นจำไม่ได้หรอก โต๊ดก็บอกพายเองว่า พี่เต็งจะคอยบอกกาโม่ว่าพ่อกับแม่ต้องมาเรียนมาทำงานที่เมืองนอก” พายฉุกคิด “หรือว่าพี่เต็งจะหักหลังเรา”
“เปล่า พี่เต็งก็บอกกับกาโม่ยังงั้นล่ะ สอนให้รักพ่อรักแม่”
พายยิ้มแย้ม “งั้นก็ทำใจให้สบาย เดี๋ยวกินอะไรเสร็จแล้วไปช่วยกัน จัดห้องนอนให้กาโม่ต่อนะ”
โต๊ดฝืนยิ้ม พยักหน้ารับ พายยิ้มอารมณ์ดี หอมแก้มโต๊ดก่อนลุกไปเตรียมอาหารเช้าต่อ โต๊ดมองตามพายไปเล็กน้อย ก่อนถอนใจยาวออกมาอย่างอดกังวลไม่ได้อยู่ดี
กลางคืน ห้องนอนกาโม่ เต็งอยู่เป็นเพื่อนกาโม่จนหลับเต็งค่อยๆ ขยับตัวเบาๆ เอื้อมมือเอาหนังสือนิทานไปวางเก็บ ตั้งท่าจะลุกจากเตียง ไม่คาดคิดกาโม่คว้าแขนเต็งหมับ จับเอาไว้แน่น
“อ้าวกาโม่ ไม่หลับอีกเหรอครับ” กาโม่หน้าเบะก่อนจะร้องไห้ออกมาแล้วสวมกอดเต็งเอาไว้ เต็งได้แต่ลูบหัวลูบหลังกอดกาโม่ปลอบใจเอาไว้ “ร้องไห้ทำไมครับกาโม่”