บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 20 หน้า 2
กาโม่กอดเต็ง พูดไปร้องไห้สะอื้นไป “กาโม่อยากอยู่กับลุง อย่าให้พ่อกับแม่เอากาโม่ไปนะครับ”
เต็งพูดไม่ออกได้แต่กอดกาโม่ไว้เงียบๆ กาโม่พูดไปสะอื้นไป “สัญญากับกาโม่สิครับ ลุงจะไม่ไล่กาโม่ไปไหน
กาโม่อยากอยู่บ้านนี้กับลุง” กาโม่ร้องสะอื้นฮั่กๆ เต็งสงสารจับใจ จนน้ำตาคลอตาม รับปากอย่างไม่เต็มเสียงนัก “ครับ กาโม่นอนเถอะนะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้า”
กาโม่พูดไปร้องไห้ไป “ลุงสัญญากับกาโม่แล้วนะ ห้ามหลอกกาโม่นะ” กาโม่สะอื้นจนตัวสั่น
เต็งฝืนยิ้ม “ครับ...ไม่เอาครับ ไม่ร้องไห้แล้วนะ” เต็งจับตัวกาโม่นอนลง “เดี๋ยวฝันร้ายไม่รู้นะ”
กาโม่ยอมนอนลง เต็งห่มผ้าให้ “เดี๋ยวลุงอ่านนิทานให้ฟังต่อนะ”
กาโม่ขยับตัวไปชิดอีกข้างของเตียงแล้วดึงเต็งลงมานอนด้วย กาโม่พูดพร้อมเสียงสะอื้นอยู่
“ลุงนอนตรงนี้” เต็งยอมนอนลงตามที่กาโม่ขอร้อง กาโม่นอนกอดซบเต็งหลับตาไปด้วยความง่วง แต่ก็ยังสะอื้นๆ เป็นระยะๆ เต็งลูบหัวกาโม่เบาๆ กล่อมนอนไปพร้อมถอนใจยาวออกมาอย่างลำบากใจ
บ่ายแก่วันหนึ่ง เต็งกับชิดดาวแต่งตัวสุภาพสวยงามนั่งคู่กันในรถเต็ง...เต็งขับรถไป ชิดดาวนั่งเช็คการ์ดเชิญอีกหลายใบบนตัก ชิดดาวกังวล “บ่าย3 แล้วจะทันเหรอคะ”
“การ์ด 5-6 ใบนั่นออฟฟิศเดียวกัน”
“อ๋อ”
“มาโซนนี้แล้วเก็บไปเลยดีกว่า”
ชิดดาวมองไปข้างหน้า “รถจะติดมั้ยคะ กลัวไปรับกาโม่ไม่ทันอีกจังเลย”
เต็งเหลือบตาดูนาฬิกา สีหน้าใช้ความคิด “น่าจะเลทนิดหน่อย” เต็งตัดสินใจ “ไปเลยดีกว่านะ”
“ก็ตามใจค่ะ” เต็งเร่งรถแซงคันหน้าไป
ตอนเย็น โรงเรียนกาโม่ กาโม่นั่งกอดกระเป๋าเรียนรอเต็งมารับเงียบๆ ที่มุมหน้าตึก เพื่อนสนิทๆ กลับหมดแล้ว
กาโม่นั่งหน้าจ๋อยๆ ซึม ไม่คาดคิดทอยเดินเข้ามาหากาโม่ กาโม่เหลือบตาเห็น ดีใจมาก “อาทอย”
กาโม่ทิ้งกระเป๋าเรียนวิ่งไปกอดทอย ทอยทั้งอุ้มทั้งกอดทั้งหอมกาโม่อย่างคิดถึงมาก
กาโม่ต่อว่า “อาทอยไม่เห็นมาหากาโม่เลย”
ทอยแขวะกาโม่เบาๆ “ก็เห็นกาโม่มีความสุขกับครอบครัวใหม่ อาทอยกลายเป็นส่วนเกินไปแล้ว” ทอยปั้นหน้าน้อยใจ กาโม่อ้อนๆ “เปล่าซะหน่อย กาโม่ยังรักอาทอยเหมือนเดิม” กาโม่กอดอ้อนทอย
ทอยยิ้มๆ “ไม่ต้องมาทำปากหวานเลย”
“กาโม่พูดจริงๆ นะครับ”