บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 5 หน้า 12
ชิดดาวฝืนยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”
เต็งมองชิดดาว “งั้นผมขอร้องแบบเป็นทางการอีกครั้งก็แล้วกันนะครับเผื่อคุณดาวได้ยินไม่ถนัด”
ชิดดาวยิ้มชื่นชมในความเป็นสุภาพบุรุษของเต็ง ไม่ให้ตนรู้สึกขัดเขิน เต็งมองหน้าจ้องตาชิดดาว
“ผมอาจต้องรบกวนคุณดาวมาช่วยดูแลกาโม่ในช่วงแรกๆบ้าง” ชิดดาวสบตาเต็ง ยิ้มรับตลอด
เต็งเคลิ้มมองชิดดาวที่สวยโดนใจระยะใกล้ เต็งหลงเข้าไปในตาหวานของชิดดาว สติหลุด
“คุณดาวจะให้เกียรติแต่งงานกับผมได้มั้ยครับ” ชิดดาวผงะไปด้วยความตกใจ “อุ๊ย”
“เอ๊ย ไม่ใช่แล้ว” ทั้งคู่ต่างระเบิดหัวเราะกันออกมา เต็งพูดติดขัด อึกอักกันเลย หน้าแดงชนิดเขินอาย
“ผมหมายถึงมาช่วยดูแลกาโม่แทนผมบ้างน่ะครับ” ชิดดาวยิ้มๆ “ฉันเข้าใจค่ะ..ด้วยความยินดีค่ะ”
เต็งยิ้มแย้ม “ขอบคุณครับ”
ชิดดาวกระเซ้า “แหวนล่ะคะ” ชิดดาวแบมือขอหน้าตาย เต็งยิ้มๆ “แซวผมนะคุณดาว” เต็งดูเขินๆ
ชิดดาวขำๆ ออกมา เต็งยิ้มๆ ชิดดาวนึกขึ้นได้ “อ้อ...ดาวซื้อของมาฝากค่ะ” ชิดดาวเดินไปหยิบของที่กระเป๋าถือ เต็งมองตามชิดดาวไป สีหน้าอยากรู้ ชิดดาวหยิบเครื่องตรวจจับเสียงร้องเด็กเป็นรูปตุ๊กตาน่ารักเหมือนกันสองตัวมาโชว์ ออกมาโชว์ให้เต็งดู เต็งมองดู งงเล็กน้อย “ตุ๊กตาอะไรเหรอครับ”
ชิดดาวอธิบาย ยิ้มๆ “มันคือเครื่องตรวจจับเสียงร้องเด็กค่ะ”
เต็งยิ้มๆ “เหมือนโดราเอมอนให้ของวิเศษกับโนบิตะเลย”
ชิดดาวยิ้มๆ “คุณเต็งเปิดเครื่องนึงตั้งไว้ข้างๆเตียงน้องกาโม่ อีกเครื่องคุณเต็งก็เอาติดตัวไป พอน้องกาโม่ตื่นร้องขึ้นมา คุณเต็งจะได้รู้ตัว...”
“ขอบคุณมากครับ มีประโยชน์มากเลย”
“งั้นดาวหาที่วางให้เลยนะคะ” ชิดดาวเลือกหาที่เหมาะสมไปมา ชิดดาวเอาเครื่องไปวางพร้อมพูดอธิบายไป แต่เต็งแทบจะไม่ได้ฟังมัวแต่แอบมองชิดดาวยิ้มปลื้มไปเงียบๆ ในใจได้แต่คิดว่าผู้หญิงคนนี้ช่างใช่เหลือเกิน
ชิดดาวพูดอธิบายไปเรื่อย “ตั้งไว้ตรงนี้ก็แล้วกัน ตอนใช้อย่าลืมเปิดทั้งสองเครื่องนะคะ เดี๋ยวดาวทดลองเลยว่าใช้งานได้ จริงรึเปล่า” ชิดดาวทดสอบเครื่องไป เต็งเอียงคอมองตามชิดดาว หลงปลื้มสุดๆ ในความคิด
“อยากได้เป็นแฟนจัง” เต็งมองชิดดาวแบบยิ้มฟุ้งฝัน เต็งเหมือนหูอื้อไปแล้ว แทบจะไม่ได้ยินอะไร ได้แต่ยิ้ม ยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ มโนไปไกล แบบกู่ไม่กลับแล้ว
โถงบ้านเต็ง ชิดดาววางเครื่องตรวจจับเสียงร้องเด็กมาวางที่โต๊ะกลางโซฟา กดปุ่มเปิดเครื่องเรียบร้อย เต็งยกถาดใส่กาแฟ น้ำดื่มและคุกกี้มาเสิร์ฟ “กาโม่ยังไม่ตื่นอีกเหรอครับ”