บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 5 หน้า 3
เวนิสเลียนเสียงและท่าทาง “ต้องมี”
ทอยระเบิดอารมณ์เพราะเครียดอยู่เป็นทุน “เอ๊ะไอ้ตี๋นี่ ไม่มีก็ไม่มีสิวะ”
ทอยผลักอกเวนิสจนเซถอยหลังไปอย่างแรง เวนิสเสียหลักถอยไปกระแทกเข้ากับลูกกวาดที่เดินมาหาทอยตามนัดพอดี อย่างจัง ลูกกวาดตกใจและเจ็บ “โอ๊ย...”
เวนิสรีบจับแขนลูกกวาดเอาไว้ ตามสัญชาตญาณ “ขอโทษครับ” ก่อนเวนิสจะค่อยเห็นว่าเป็นลูกกวาด
ลูกกวาดยิ้มปลื้มๆ ให้เวนิส “ไม่เป็นไรค่ะ” เวนิสรีบปล่อยมือที่จับแขนลูกกวาดออก
“ดีใจจังได้เจอคุณเวนิสด้วย” เวนิสยิ้มรับ ทอยสวน “ซวยมากกว่า” เวนิสยิ้มเจื่อนไปทันที
ทอยบ่นเพื่อน “รอตั้งนาน ไป” ลูกกวาดมองเวนิส สายตาวิ๊งๆ
“ลูกกวาดเห็นภาพว่าวันนี้ต้องมีกินข้าวเย็นด้วยกัน 3 คนแน่ๆ” ทอยอึ้ง จะอ้าปากคัดค้าน
“เห็นภาพเดียวกันเลยครับ” ทอยหันขวับจ้องหน้าเวนิส เวนิสยิ้มกวนหน้าเป็น
“หิวแล้ว กินร้านไหนกันดี” ทอยสะบัดหน้าพรืดเดินดิ่งนำไปก่อน
“รอด้วยสิทอย” ลูกกวาดยิ้มชม้ายชายตาให้เวนิสเล็กน้อยเขินๆ ก่อนรีบเดินตามทอยไป “ทอย รอด้วย”
เวนิสบ่นพึมพำ “ง้างปากยัยทอมไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป” เวนิสรีบวิ่งตามไป
บ้านเต็งตอนหัวค่ำ เต็งยิ้มใจดีสู้เสือเดินกลับเข้าโถงบ้านมา “กลับมาแล้วครับ”
พ่อกับแม่กินข้าวรออยู่ ท่าทางไม่สดชื่น
“กลับมาช้าไปหน่อย” เต็งหยิบซองใส่เงินให้พ่อ “ค่าใช้จ่ายรายเดือนครับพ่อ” เต็งยิ้มแย้ม
“เดือนนี้ให้กับมือ ไม่ต้องโอน” พ่อรับซองเงินมา เห็นหนาๆ เปิดดู “ทำไมเยอะนักล่ะ”
“3 หมื่นครับ”
“ไหนว่างานกำลังมีปัญหาไง”
“ผมเลยต้องจัดหนักไปก่อนไงครับ เดือนหน้าไม่รู้จะมีให้พ่อกับแม่ได้เท่าไหร่” หน้าเต็งจ๋อยๆเล็กน้อย
แม่รวบช้อนอิ่ม ตั้งท่าจะเปิดประเด็น พ่อชิงขัด
“ขอบใจมากลูก เดือนหน้าไม่มีก็ไม่เป็นไร พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร”
“ไม่ได้หรอกครับ ปีสองปีนี้ต้องส่งเรียนไอ้โต๊ดหนัก พ่อกับแม่จะได้เอาไว้ใช้ฟุ่มเฟือยบ้าง ผมเคยให้มาตลอด มากน้อยยังไงผมก็ต้องหาให้ครับ” พ่อยิ้มชื่นชมให้เต็ง แม่มองหน้าเต็ง พูดหน้านิ่ง น้ำเสียงนิ่ง
“พรุ่งนี้แม่จะกลับบ้านแล้วนะ” เต็งเผลอตัว ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ แม่หน้าบึ้งตึง “ดีใจเรอะ”
เต็งรีบหุบยิ้ม ปฏิเสธพัลวัน “เปล่าครับ” แม่หน้าบึ้งตึงลุกพรวดเดินขึ้นชั้นบนไปเลย