บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 2 หน้า 4
ทอยลงจากมอเตอร์ไซค์ พร้อมถอดหมวกกันน็อคไปเก็บไว้ที่ใส่ของท้ายรถ ทอยเพ่งมองชื่อบริษัทให้แน่ใจก่อนเดินเข้าไป...
ในบริษัท..พนักงานบริษัทมีประมาณ 4-5 คนประจำออฟฟิศ ก็มีฝ่ายบัญชี กับพนักงานขายคอยรับโทรศัพท์ประสานงานกับลูกค้า และแมสเซนเจอร์ที่คอยรับส่งเอกสารกับลูกค้า พนักงานขายโต๊ะหน้าสุดรีบยกมือไหว้ทอย ทอยรับไหว้แทบไม่ทัน
“นัดไอ้ตี๋” ทอยตกใจ รีบพลิกลิ้น “เอ๊ย คุณเวนิสไว้ค่ะ”
พนักงานยิ้มแย้ม “นั่งรอด้านนี้เลยค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” ทอยเดินไปนั่งรอหยิบโบชัวร์โปรแกรมทัวร์มาเปิดอ่านไปมา อึดใจเสียงเวนิสและป๊ากับม๊าก็ดังนำมาจนทอยต้องเงยหน้าขึ้นมอง เวนิสเดินหนีม๊าออกมาถึงโถงบริษัท ป๊าเดินถอนใจส่ายหน้าตามหลังมา
“ผมไม่ว่างจริงๆม๊า”
“กินข้าวกลางวันชั่วโมงเดียว ทำไมจะปลีกเวลามาไม่ได้”
“ไหนเมื่อวานคุยว่าถ่ายสแปร์ไว้ 10 เทปแล้วไงล่ะ”
“น้องต้นหลิวเค้าไม่ได้มีเวลาว่างให้แกบ่อยๆ หรอกนะ”
เวนิสเดินมาเห็นทอยชะงักไป ทอยเหยียดปากเซ็งๆ เวนิสมีสีหน้าใช้ความคิด ก่อนตรงปรี่มากระชากแขนทอยขึ้นยืนคู่แล้วล็อคแขนทอยเอาไว้ประกบข้างตัวตน ทอยหน้าตางงมาก “ป๊า ม๊า นี่ทอยแฟนผม”
ทอยตาเบิกโพลง จะอ้าปากด่า เวนิสเอื้อมมือไปหยิกแก้มก้นทอย “โอ๊ย”
เวนิสตาดุใส่ ขยับปากสั่งเบาๆ “เงียบก่อน...”
ป๊ากับม๊าเหมือนช็อคไปชั่วขณะ พนักงานสาวๆ ในร้านแอบทำหน้าเสียดาย ม๊าตั้งสติได้ก่อน “พูดอีกทีสิเวนิส”
เวนิสยิ้มแย้ม “นี่แฟนผมครับ ชื่อทอย”
“คนอะไรชื่อหอย”
“ทอย ไม่ใช่หอยม๊า”
“แฟนหรือเพื่อนเอาให้แน่”
“แฟนสิป๊า แบบรักกันเลิฟๆ” เวนิสหันมาทำปากจุ๊บๆใส่ทอย ทอยหยิกก้นเวนิสกลับบ้าง
เวนิสเจ็บมาก แต่สะกดกลั้นความเจ็บเอาไว้ ตัดบท “ผมต้องรีบไปแล้วล่ะ”
เวนิสกระชากแขนทอยพาออกไปทันที ม๊าไม่ยอมรีบตามออกไป ป๊าตามม๊าไปติดๆ
เวนิสลากแขนทอยออกหน้าร้าน ทอยตั้งหลักได้ก็ฟาดเวนิสไม่ยั้ง