บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 19
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
กลางคืน ห้องใต้หลังคา น้องหนูพากาโม่ขึ้นมาส่งแล้วรีบล็อคประตูห้อง ก่อนจะหันไปซักไซ้กาโม่
“เธอแอบมาอยู่บ้านนี้ทำไม”
“กาโม่หนีออกจากบ้าน”
น้องหนูขำๆ “เด็กตัวแค่เนี้ย ริหนีออกจากบ้าน ร้ายกาจแต่เล็ก สมควรแล้วที่คุณหญิงไม่ให้คุณหลวงคบด้วย”
“แล้วพี่หนูขึ้นมาทำอะไร ขโมยของเหรอ”
น้องหนูตกใจมาก จนดูพิรุธ “ตายแล้ว ไอ้เด็กปากเสีย เรื่องอะไรมาหาว่าฉันขึ้นมาขโมยของ”
“ก็กาโม่เคยอ่านเจอในการ์ตูน มี...”
น้องหนูสวนทันที “นั่นมันในการ์ตูน เอามาเทียบกันได้ยังไง” น้องหนูพูดพร้อมหยิกแขนกาโม่ไปด้วย “ห้ามพูดยังงี้ให้ใครฟังอีกเข้าใจมั้ย”
“โอ๊ย เจ็บ” น้องหนูยังหยิกไม่ปล่อย “รับปากมาก่อน ว่าจะไม่พูด”
“ครับ” กาโม่สีหน้าเจ็บๆ น้องหนูยอมปล่อย “แล้วจะกลับบ้านเธอเมื่อไหร่ล่ะ”
“ไม่รู้ครับ” น้องหนูตกใจ “อะไรกัน พรุ่งนี้ก็กลับไปได้แล้ว...”
น้องหนูฉุกคิด “แต่ก็แปลกนะ ลุงเธอไม่ตามหาเธอรึไง” กาโม่นิ่งไป สีหน้าน้อยใจ
น้องหนูค้อนใส่ “คงดื้อมากล่ะสิ ลุงเค้าถึงตัดหางปล่อยวัด” กาโม่หน้าตาโกรธไม่พอใจน้องหนู
น้องหนูดุใส่ “มาอาศัยบ้านเค้าอยู่ยังมาทำหน้าบึ้งใส่อีก นอนๆไปเลยไป” น้องหนูค้อนใส่ น้องหนูเดินไปเปิดประตูห้องจะแอบฟังความเคลื่อนไหวด้านนอก แต่กาโม่มาดึงเสื้อเอาไว้ น้องหนูหันมาตวาดใส่ “อะไรอีก”
“พี่หนูนอนกับกาโม่บนนี้ได้มั้ย”
“จะบ้าเหรอ จะให้ฉันนอนตรงไหนยะ”
“งั้นอยู่เป็นเพื่อนกาโม่จนกว่าจะหลับก็ได้”
“โอ๊ย เรื่องเยอะเรื่องแยะนักนะ” กาโม่ยกมือไหว้ ทำหน้าน่าสงสาร น้องหนูอดใจอ่อนไม่ได้ “เออ รีบๆ นอนหลับไปเลยไป” กาโม่ยกมือไหว้ประหลกๆ “ขอบคุณครับ” น้องหนูถอนใจเซ็งๆออกมา กาโม่รีบขึ้นไปนอนบนเตียงห่มผ้าหลับตาทันที
เต็งเปิดประตูห้องนอนกาโม่เข้ามา พร้อมกับกดเปิดสวิชท์ไฟ ห้องนอนกาโม่สะอาดเรียบร้อย แต่ดูเหงาเพราะไม่มีกาโม่ เต็งพูดพึมพำ ด้วยความเป็นห่วง “จะนอนหลับมั้ยเจ้ากาโม่”