บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 19 หน้า 3
กาโม่หน้าตากลัวคำแช่งขึ้นมา
“ว่าไงล่ะ” กาโม่กลัวๆ “เข้าใจครับ”
“งั้นก็รีบกลับบ้านเธอไปเร็วๆเลย” น้องหนูลากกาโม่ตัวปลิวออกไปจากบ้านพร้อมๆกัน
หน้ารั้วบ้าน น้องหนูเปิดประตูรั้วบ้านจังหวะเดียวกับเต็งตัดสินใจเดินมารับกาโม่กลับพอดี น้องหนูและเต็งเผชิญหน้ากันพอดีต่างตกใจ ผงะหงายพร้อมร้องเสียงหลง กาโม่ที่อยู่หลังน้องหนูดีใจที่เห็นเต็ง..
“ลุงเต็ง”
“กาโม่” กาโม่โผเข้าสวมกอดเต็ง เต็งย่อตัวลงกอดหลานเอาไว้ แอบมีน้ำตารื้นๆ ขึ้นมาเคลือบตาเล็กน้อย
น้องหนูหน้าเซ็ง เท้าสะเอว “ช่วยไปดราม่าที่บ้านเลยนะ คนจะนอน” เต็งหน้าแหยๆ ยืดตัวขึ้นจูงมือกาโม่เอาไว้..
“โทษทีนะครับที่มารบกวน”
น้องหนูสีหน้างอนๆ น้อยใจ “ถ้าอยากจะขอโทษ ควรขอโทษเรื่องหลอกน้องหนูให้รัก แล้วหักอกมากกว่า”
เต็งหน้าเหวอ งงๆ น้องหนูดันสองคนออกไปจากประตูรั้ว แล้วปิดประตูรั้วพร้อมสะบัดหน้างอนๆ ใส่เต็งให้อีก
เต็งมีสีหน้างงกับนางมาก เต็งก้มลงมองกาโม่ สีหน้านิ่งๆ “เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยนะกาโม่”
กาโม่มีสีหน้าจ๋อยๆ แหยๆไป
โถงบ้านเต็ง กาโม่นั่งลงที่โซฟาหน้าจ๋อยๆ กลัวๆ เต็งสีหน้าจริงจังนั่งเผชิญหน้ากับกาโม่
“กาโม่รู้ตัวใช่มั้ยว่าทำผิด” กาโม่พยักหน้ารับ จ๋อยๆ “ครับ
เต็งถอนใจออกมา สีหน้ารู้สึกผิด “ลุงก็รู้ตัวว่าทำผิด ลุงไม่ควรใจร้อนตีกาโม่แรงๆยังงั้น ลุงเสียใจมากรู้มั้ยกาโม่”
กาโม่มองเต็ง หน้าเศร้าๆ นึกถึงก็น้อยใจ เต็งจ้องตากาโม่
“กาโม่ยกโทษให้ลุงด้วยนะที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ลุงสัญญาว่าจะไม่ทำอีก” กาโม่ค่อยยิ้มออก เต็งสวนต่อไปทันที “ถ้ากาโม่ไม่ดื้อ” กาโม่ยิ้มเจื่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะมีสีหน้าเจ้าเล่ห์ขึ้นมา “งั้นถือว่าหายกัน”
เต็งยิ้มๆ “ง่ายเกินไปมั้ย” เต็งจับตัวกาโม่ สอนอย่างจริงจัง “กาโม่ฟังลุงนะ กาโม่จะโกรธ จะไม่พอใจลุงแค่ไหน ก็ไม่ควรหนีออกจากบ้าน มันเป็นการตัดสินใจของคนไม่ฉลาด ถ้ากาโม่ติดนิสัยแบบนี้ อีกหน่อยกาโม่ก็จะต้องหนีปัญหาไปตลอดชีวิต” กาโม่หน้านิ่ง “เด็กๆ อาดาวต้องหนีออกจากบ้านเหมือนกาโม่แน่ๆ”
เต็งชะงักไปเล็กน้อย จะหลุดยิ้ม “กาโม่ไปแขวะอาดาวเค้าทำไม เค้าไม่เกี่ยวเลย
กาโม่งงๆ “แขวะคืออะไร”
เต็งถอนใจ “ช่างเถอะ..แล้วเราไปรู้เรื่องอาดาวเค้าได้ยังไง ลุงไม่เคยเล่าให้กาโม่ฟังเลยนี่นา” กาโม่หลบสายตา
“แอบฟังลุงคุยกับอาดาวเหรอ” กาโม่ส่ายหน้า เต็งมีสีหน้าใช้ความคิดไปมา “รู้แล้ว อาทอยเล่าให้ฟังใช่มั้ย”