บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 14
บทประพันธ์-บทโทรทัศน์ เอกลิขิต
หัวค่ำ อีกมุมในห้องจัดเลี้ยง ชิดดาวเห็นปั๊มคุยกับเต็งที่มุมโต๊ะเบเกอร์รี่ ชิดดาวอึ้งไป
“ลักษณะคุณปั๊มไม่เหมือนคนเปิดร้านขายเบเกอร์รี่เลยนะครับ”
“เหมือนพิธีกรรายการมากกว่าใช่มั้ยครับ” ปั๊มทำท่าเลียนแบบเต็ง “คุณก็ทำได้” ปั๊มพูดพร้อมทำมือเหมือนยิงปืนชี้ไปทางคนดู “ง่ายนิดเดียว”
เต็งหัวเราะออกมา “จำผมได้ด้วยเหรอครับ”
“แฟนคลับครับ ที่ร้านเปิดดูประจำ”
เต็งปลื้มใจ “ขอบคุณครับ”
ชิดดาว...จับจ้องมองไปที่เต็งคนเดียว ไม่ใช่ปั๊ม...ชิดดาวมาน้ำตารื้นขึ้นมาท่วมตาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง คิดถึงจับใจ ปั๊มยิ้มๆ กับเต็ง พลันเหลือบตาไปเห็นชิดดาว ชิดดาวอึ้งๆ หน้าซีดๆ ทำอะไรไม่ถูก ยิ่งนิ่งงันอยู่ ปั๊มมีสีหน้าใช้ความคิดหน้านิ่งเล็กน้อย ก่อนตัดสินใจพูดหน้านิ่ง “เพื่อนผมมาแล้วขอตัวก่อนนะครับ”
เต็งยิ้มแย้ม “เชิญครับ” ปั๊มเดินนำไปทางชิดดาว เต็งก็มองตามปั๊มไป ชิดดาวบีบมือตัวเองแน่น ลุ้นจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ วินาทีที่เต็งจะมองตามมาเห็นตน ในใจชิดดาวไม่แน่ใจว่าจะหลบดีมั้ย หรือให้เต็งเห็นตนดี... ความไม่มั่นใจและตอบใจตัวเองไม่ได้ทำให้ชิดดาวก้าวขาไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนถูกสาป ปั๊มเดินยิ้มเข้ามาหาชิดดาว ชิดดาวหน้านิ่ง ซีดเผือด เหมือนช็อค เต็งกำลังจะเหลือบตามองมาเห็นชิดดาว จังหวะนั้นเอง ไฟในงานก็ดับพรึ่บ..มีเสียงปรบมือดังมาจากทางหน้าเวที
ชิดดาวลากแขนปั๊มเดินออกไปจากงานอย่างเร็ว ตรงดิ่งไปที่หน้าลิฟท์ “จะกลับเลยเหรอ”
ชิดดาวสีหน้าร้อนใจ “ค่ะ ดาวไม่อยากเผชิญหน้ากับเค้า” ชิดดาวกดลิฟท์อย่างเร่งร้อน ปั๊มมีสีหน้าแอบไม่สบายใจอยู่ลึกๆ มั่นใจว่าชิดดาวยังตัดใจจากเต็งไม่ขาด ทอยที่เดินตามแอบมาดู หลบมุมอยู่หลังต้นไม้ประดับ ประตูลิฟท์เปิดออก..ชิดดาวรีบก้าวนำเข้าไป ปั๊มเดินตามเข้าไปติดๆ ก่อนที่ลิฟท์จะปิด กาโม่ก็วิ่งตะบึงออกมาตะโกนเรียกทอย “อาทอย...” ชิดดาวหันมองไปตามเสียง...จากลิฟท์ยังอยู่ในวิสัยที่มองเห็นได้ ชิดดาวเห็นกาโม่ครั้งแรกในรอบหลายปี... ชิดดาวเพ่งมองกาโม่อย่างไม่แน่ใจ ชิดดาวรีบกดประตูลิฟท์ให้เปิดค้างเอาไว้ กาโม่ลากทอยออกมาจากที่หลบ ชิดดาวเห็นทอยเต็มตา ชะงักไป ทำให้มั่นใจได้ว่าเด็กชายคนนั้นคือกาโม่แน่นอน
ทอยหันมาสบตากับชิดดาวแว่บหนึ่ง “อาเวนิสจะพูดแล้ว”