บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 14 หน้า 4
ที่จอดรถ โต้จูงมือหนมอบเดินมา เห็นมีคนแอบถ่ายมองผ่านเลนส์กล้อง...ดักถ่ายภาพเป็นช็อตๆ ของทั้งคู่ที่ดูสนิทสนมมากกว่าเพื่อนร่วมงาน
โต้และหนมอบขึ้นรถโต้มาล็อคประตูแล้วหัวเราะชอบใจกัน หนมอบยิ้มแย้ม ดูมีความสุข
“หนุกดีเนอะสร้างภาพแบบเนี้ย”
โต้ยิ้มแย้ม ดูมีความสุข “ง่ายกว่าเล่นละครด้วย”
หมมอบยิ้มจืดลงเล็กน้อย “ถ้าเลิกแสดงคงเหงา” โต้ชะงักไปสบตากับหนมอบนิ่งๆ
โต้มองตาหนมอบ “บางครั้งโต้ก็อยากให้เป็นเรื่องจริงนะ”
หนมอบจ้องตาโต้ “แล้วมีทางเป็นไปได้มั้ย” ทั้งคู่จ้องตากันนิ่ง อารมณ์พาไป ทั้งคู่ค่อยๆ โน้มหน้าเข้าหากัน หนมอบหลับตาพริ้มรอการจุมพิต ช่างภาพคนหนึ่ง แอบซูมกล้อง ถ่ายภาพหลุดสมจริงนี้เอาไว้ได้ทัน
หน้าบ้านชิดดาวเปิดไฟสว่างไสว ปั๊มกับชิดดาวในชุดหล่อสวยที่ไปงานมา กำลังนั่งกินบะหมี่กันอยู่ที่โต๊ะอาหาร
ใกล้หมดชามแล้ว ชิดดาวรวบช้อนอิ่ม เงยหน้ามองปั๊ม “ปั๊มจงใจคุยกับคุณเต็งหรือบังเอิญ”
ปั๊มชะงักไป เหลือบตามองชิดดาว..ไม่รู้อารมณ์ไหน ชิดดาวหน้านิ่งๆ
ปั๊มวางอุปกรณ์การกินก่อนตอบ “ก็ทั้งสองอย่าง...ปั๊มรู้เรื่องคุณเต็งจากเก่ง เลยรู้ว่าเค้าเป็นใคร หน้าตายังไง แต่เจอกับเค้าโดยบังเอิญตอนกินขนม” ชิดดาวรับฟัง สีหน้านิ่งๆ
ปั๊มสีหน้าอ้อนๆ “ดาวโกรธปั๊มเหรอ”
“เปล่า แค่สงสัย”
ปั๊มปั้นยิ้มใจดีสู้เสือ กวาดตามองรอบๆบ้าน “ปั๊มดีใจนะที่วันนี้ดาวกล้าเปิดไฟทั่วบ้านยังงี้”
ชิดดาวสูดหายใจลึก “ดาวเกลียดนิสัยตัวเองที่ชอบวิ่งหนีปัญหา แต่มันก็แก้ไม่ได้ซะที” ชิดดาวกวาดตามองไฟสว่างรอบบ้าน ฉีกยิ้มให้ปั๊ม “กว่าจะตัดสินใจกดสวิทช์ได้ ก็ช่างใจอยู่นาน”
“ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีครับ”
“อาจจะเพราะมีปั๊มอยู่ด้วย เลยไม่กลัว”
ปั๊มยิ้มปลื้มมาก “ดีใจจนกินไม่ลงแล้วครับเนี่ย”
ชิดดาวยิ้มๆ ก่อนนึกขึ้นได้ “อุ๊ย อย่าเพิ่งอิ่ม ดาวซื้อขนมมาด้วย” ชิดดาวลุกเดินไปในครัว ปั๊มยิ้มปลื้มช่วยเก็บชามบะหมี่ยกตามไปในครัว ชิดดาวหาถุงขนม “อ้าว ขนมไปไหนล่ะ”
ปั๊มยกจานตามเข้ามา “ลืมไว้ในรถรึเปล่า”
“สงสัยจะวางไว้ที่เบาะหลัง”