บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 17 หน้า 3
“ผมชอบเที่ยวไปตามโรงแรม รีสอร์ทครับ ชอบไปดูว่าแต่ละที่เค้าทำยังไง แล้วแอบฝันว่าถ้าเป็นของเราเอง เราจะทำยังไง ผมยังเคยคิดเลยว่า ถ้าผมไม่ได้ทำงานให้คุณแม่ ผมอยากไปทำรีสอร์ทเล็กๆ ติดน้ำตก มีห้องพักแค่ไม่กี่ห้อง”
“มีตำแหน่งแม่บ้านไหม ฉันจอง”
“พูดแล้วห้ามเปลี่ยนใจนะ”
“ฉันหมายถึงแม่บ้านของรีสอร์ท”
“ก็แม่บ้านรีสอร์ทน่ะสิคุณ..ผมไม่ให้คุณมาเป็นแม่บ้านบ้านผมหรอก” รัฐรวีเอ่ยแหย่หญิงสาว
มณฑิราทำหน้าเซ็ง หันไปทานอาหารต่อ รัฐรวีขำ “แล้วคุณล่ะครับ คุณมีความฝันไหม?”
“ฉันไม่ได้ฝันอะไรใหญ่โตอย่างคนอื่นเค้าหรอกค่ะ ตอนเล็กๆ ฉันอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ ท่านรักกันมาก ฉันชอบที่จะอยู่กับท่าน... พอเสียท่านไป ฉันก็ต้องอยู่คนเดียว...”
“คุณคงเหงา”
“หลังๆ ก็ชินค่ะ ทุกวันนี้ฉันฝันแค่จะได้เจอใครที่รักแล้วอยู่กับฉันได้เหมือนกับที่คุณพ่อคุณแม่ดูแลกัน... “ มณฑิราเผลอหลุดปาก “ฉันเป็นลูกคนเดียว คุณป้าท่านเลยเป็นห่วงมากด้วย”
“คุณป้า?” รัฐรวีเอ่ยอย่างแปลกใจ มณฑิราชะงัก “คุณมีป้าด้วยเหรอครับ? ท่านอยู่กรุงเทพไหมครับ เผื่อผมจะได้ไปกราบท่าน”
“ท่านอยู่บ้านต่างจังหวัดค่ะ คงลำบาก...” มณฑิรารีบเปลี่ยนเรื่อง “เอาละ!คุณทำอาหารให้ฉันทานแล้ว งั้นให้ฉันทำอะไรให้คุณเป็นการตอบแทนบ้าง”
“คุณจะทำอะไร?”
มณฑิราเก็บจานที่ทานวางลงซิงค์ล้างจานในครัว เห็นว่าสภาพครัวเละเทะ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เด็กที่ร้านก็มาทำ”
“ได้ไงคะ? ทำแล้วก็ต้องเก็บสิ คุณไปยืนเฉยๆเถอะ เดี๋ยวฉันทำเอง” รัฐรวีหันซ้ายหันขวาอยากจะช่วย มณฑิรารีบไล่ซ้ำ “ไปสิคะ!”
รัฐรวีเลยจำต้องถอยออกมายืนรอ มณฑิราลงมือล้างเก็บทุกอย่าง หญิงสาวเก็บล้างอุปกรณ์ในครัว เช็ดทำความสะอาดอย่างเรียบร้อย
รัฐรวียืนมองแล้วรู้สึกมีความสุข เพราะเป็นครั้งแรกที่มีคนมาทำอะไรแบบนี้ให้กับตัวเอง รัฐรวียิ้มมองมณฑิรา หลังจากนั้นไม่นาน ทุกอย่างในครัวสะอาดเรียบร้อยเหมือนไม่ได้ถูกใช้งาน
“เรียบร้อยแล้วค่ะ กลับกันได้แล้ว...” มณฑิราเช็ดมือแล้วเดินออกจากครัวไป