บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 12 หน้า 2
รัฐรวีเดินเข้ามาหามณฑิราที่นั่งรออยู่หน้าห้องเรียน “คุณมณรอนานรึยังครับ ขอโทษนะครับที่มาช้า”
“ไม่เป็นไรค่ะ มณก็เพิ่งเรียนทำเค้กเสร็จออกมาเมื่อกี้เอง คุณวีมีอะไรจะคุยกับมณเหรอคะ?”
“คือ เรื่องที่ผมชวนคุณมณไปปราณบุรีน่ะครับ” รัฐรวีตัดสินใจพูด “แต่ผมคิดว่าผมไม่ควรทำอย่างนั้น..”
“ยังไงนะคะ? คุณวีไม่อยากไปปราณบุรีกับมณเหรอคะ?”
“อยากสิครับ ผู้ชายที่ได้รับเกียรติให้ไปเที่ยวกับคุณมณเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก”
“ไม่หรอกค่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง คุณวีคงไม่ปฏิเสธมณ”
“ที่ผมต้องทำแบบนี้ เพราะ...ผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้วครับ” มณฑิราอึ้งไป คิดไม่ถึงว่ารัฐรวีจะกล้าสารภาพ “ทุกครั้งที่ผมคุยกับคุณมณ ผมอดคิดถึงเธอคนนั้นไม่ได้ ซึ่งผมรู้สึกว่ามันไม่แฟร์สำหรับคุณมณเลย... ผมคงเป็นผู้ชายที่โง่มาก ที่มาสารภาพกับคุณว่าผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“คุณวีเป็นผู้ชายที่ซื่อสัตย์และเป็นสุภาพบุรุษมากต่างหากล่ะคะ ผู้หญิงคนนั้นโชคดีมาก มณชักอยากรู้แล้วสิคะว่าเธอเป็นใคร?”
“ชื่อของเธอก็คล้ายๆคุณมณครับ เธอชื่อมณฑา เป็นผู้หญิงธรรมดาๆ ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่ทุกครั้งที่อยู่กับเธอ ผมรู้สึกมีความสุข”
มณฑิรารู้สึกดีที่รัฐรวีเป็นสุภาพบุรุษ และที่สำคัญรัฐรวีมองข้ามเปลือกนอกของมณฑิราแล้วเลือกมณฑา “งั้นก็ขอให้คุณวีสมหวังนะคะ.. ส่วนเรื่องที่คุณแม่คุณวีให้มาชวนมณไปเที่ยวปราณบุรี คุณวีไปบอกคุณแม่เถอะค่ะว่ามณตกลงไป เพื่อให้ท่านสบายใจ มณจะช่วยปิดให้เอง”
“ขอบคุณมากนะครับคุณมณ”
มณฑิรายิ้มให้ แต่ข้างในดีใจที่รัฐรวีเป็นคนดี
วิไลลักษณ์นั่งร้องไห้อยู่ในห้องนอนมณฑิรา ”เธอบอกเลิกคุณอาทิตย์ไปแล้วงั้นเหรอวิไล!”
วิไลลักษณ์พูดทั้งน้ำตา “วิไลเห็นคาตาว่าคุณอาทิตย์อยู่กับคุณอิงอรสองต่อสองในห้องแล้ว จะไม่ให้วิไลบอกเลิกเค้าได้ยังไงคะคุณมณ”
“แต่มันอาจจะมีอะไรเข้าใจผิดก็ได้นะ”
“หลักฐานฟ้องขนาดนั้น ไม่เข้าใจผิดหรอกค่ะ” วิไลลักษณ์ร้องไห้ต่อ
มณฑิรานึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่อาทิตย์ดูไม่สนใจอิงอรเลย
ที่บ้านรัฐรวี รัฐรวีกำลังคุยกับอาทิตย์ที่ร้องไห้เป็นเด็กๆ ”คุณวิไลลักษณ์ถึงขนาดตบหน้าแกเลยเหรอ?” รัฐรวีถามขึ้นอย่างคิดไม่ถึง
”แต่ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆนะครับ ผมเปล่านะครับคุณวี”