บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 7

รัฐรวีมองมณฑิราอย่างสงสัยที่เห็นเธอคุยอยู่กับฝรั่ง หญิงสาวอึ้งๆ กลัวชายหนุ่มจับได้

“เมื่อกี๊ผมเห็นคุณคุยกับฝรั่ง..คุณคุยรู้เรื่องเหรอ?” 

“ไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ เค้าถามอะไรก็ไม่รู้ ชั้นก็เลยชี้ให้เค้าไปถามเจ้าหน้าที่ทางนู้นน่ะ” หญิงสาวเอ่ยแก้ตัว

รัฐรวีมองไปข้างหลังมณฑิรา “เค้าเดินกลับมาแล้ว” 

หญิงสาวหันกลับไปเห็นฝรั่งมายืนอยู่แล้ว

“Excusez-moi,pouvez-vous demander au vendeuse, la fenne la. (เอ๊กกูเซ่-มัว, ปูเว่-วู เดอมองเด้ โอ วองเดิ้ส, ลาฟาม ล่า.)” ฝรั่งชี้ไปที่แม่ค้าขายของที่ระลึก “Je veux acheter un chapeau mais elle ne me comprend pas. (เซอ เวอ อัตเชิ้ตเต้ เอิง ชาโป้ เมะ แอล เนอ เมอ คอมพรอง ปะ)” 

มณฑิราเห็นรัฐรวีมองอยู่เลยแกล้งทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง “ What?” หญิงสาวทำทีหันไปขอความช่วยเหลือจากรัฐรวี “เค้าพูดว่าอะไรไชโป๊!ไชโป๊!เหรอนาย ชั้นไม่เข้าใจ” 

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” รัฐรวีแกล้งงง

ฝรั่งทำมือจับหัวอธิบาย “Un chapeau! Un chapeau! (เอิง ชาโป้! เอิง ชาโป้!)” เขาควักเงินออกมา “Je veux acheter un chapeau. Combien ca cout? (เซอ เวอ อัตเชิ้ตเต้ เอิง ชาโป้ กงเบียง ซา กุ้ด)” 

มณฑิราโบกมือปฏิเสธ“ไม่เอา ไม่เอาเงิน” หญิงสาวหันไปพูดกับรัฐรวี “ไปกันเถอะ อยู่ๆ ก็เอาเงินมาให้ จะหลอกอะไรเรารึเปล่าก็ไม่รู้” จากนั้นหันมาบอกฝรั่ง “Sorry sorry bye bye.” 

จากนั้น มณฑิราลากแขนรัฐรวีพาเดินหนีไปอีกทาง หญิงสาวโล่งใจที่พาเดินหนีออกมาได้ จะได้ไม่ความแตก 

“Hey, you!” ฝรั่งมองตามมณฑิรากับรัฐรวีไปอย่างงงๆ

ตอนบ่าย รัฐรวีพามณฑิราไปนั่งเรือ ทั้งคู่พากันชี้ชวนดูวิวข้างทางสองฝั่งคลอง 

หลังจากนั้น เขาก็พาเธอไปไหว้พระในโบสถ์ ทั้งคู่เดินเล่นที่อุทยาน ร.2 

ตลอดเวลา มณฑิราท่าทางมีความสุข รัฐรวีคอยแอบมองหญิงสาวยิ้มๆ

ใกล้ค่ำ รัฐรวีขับรถมาจอดที่หน้ารั้วบ้านของมณฑิรา ชายหนุ่มคุยกับหญิงสาวอยู่ในรถ

“แค่ไปอัมพวาแค่นี้ทำไมคุณดูตื่นเต้นจัง คุณวิไลลักษณ์เค้าไม่เคยพาคุณไปเที่ยวไหนเลยเหรอครับ?” รัฐรวีเอ่ยถามขำๆ

“คุณหนูเค้าไม่มาเที่ยวที่แบบนี้หรอก” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่อง “นายส่งชั้นแค่ตรงนี้แหละ” 

“ใจดำ! ผมพาคุณออกไปเที่ยวทั้งวันเลยนะ” รัฐรวีโอดครวญ