บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 7 หน้า 2
“ชั้นไม่ใช่เจ้าของบ้าน จะได้อนุญาตให้ใครเข้ามาในบ้านได้ง่ายๆ นายส่งชั้นตรงนี้แล้วก็กลับไปได้แล้ว” พูดจบมณฑิราก็เปิดประตูรถลงจากรถ ชายหนุ่มเดินลงจากรถตามมา
ขณะที่ มณฑิรากำลังจะไขกุญแจประตูเข้าบ้าน รัฐรวีส่งของให้ “ผมขอเบอร์คุณได้ไหมครับ เผื่อวันหลังผมมารับคุณไปเที่ยวอีก จะได้โทรบอกคุณก่อน” หญิงสาวอึ้งนิ่งเงียบไป รัฐรวีเอ่ยถาม “หรือว่าผมทำอะไรให้คุณไม่ชอบ?”
“นายเอาเบอร์นายมาแล้วกัน ไว้ชั้นอยากไปเที่ยวอีก แล้วชั้นจะโทรไปเอง”
“งั้นเอามือถือมาสิครับ เดี๋ยวผมเมมเบอร์ให้” รัฐรวีอาสา
มณฑิราไม่อยากหยิบโทรศัพท์ออกมาให้ดู เพราะกลัวรู้ว่าเป็นของแพง “แบตชั้นหมดแล้ว”
“งั้นรอเดี๋ยวนะครับ” ชายหนุ่มเดินไปที่รถหยิบปากกามา “ขอมือคุณหน่อยครับ”
“นายจะทำอะไร?”
“จะเขียนเบอร์ผมให้ไงครับ”
“บอกเฉยๆ ก็พอ ชั้นจำได้” มณฑิราเฉไฉไม่ส่งมือให้
“ไม่เอา! เกิดคุณจำผิด ผมก็รอเก้อสิครับ”
มณฑิราไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ยื่นมือให้ ชายหนุ่มก้มลงเขียนเบอร์ที่มือของหญิงสาว
มณฑิรามองรัฐรวีที่ก้มหน้าเขียนเบอร์ใส่มือตัวเอง เห็นอีกฝ่ายกุมมือตัวเองอยู่ ก็แอบเขิน ชายหนุ่มเขียนเสร็จ หญิงสาวจึงรีบดึงมือออก
“รีบๆ เมมเบอร์ผมไว้นะครับ อย่าเผลอไปล้างมือก่อนล่ะ!”
มณฑิราเดินเข้าไปในบ้าน หญิงสาวมองดูเบอร์มือถือที่รัฐรวีเขียนไว้ที่มือยิ้มๆ ส่ายหน้าในความกะล่อนของอีกฝ่าย รัฐรวีส่งยิ้มตามหลังให้หญิงสาว
ภายในห้องรับแขก มณฑิราถือของฝากเดินกลับเข้ามา เจอวิไลลักษณ์ คุณต๋อย กุ๊กกิ๊ก แม่เมียด นายวง เวก สมจิตนั่งรออยู่
มณฑิรางง “มานั่งทำอะไรกันตรงนี้จ๊ะ?”
วิไลลักษณ์ร้อนใจ เข้ามารับของไปจากมือมณฑิรา “คุณมณไปไหนมาคะ! รู้ไหมคะว่าวิไลเป็นห่วงมาก”
“ป้าว่ามันไม่เหมาะนะคะที่คุณมณจะไปไหนมาไหนกับตาคนขับรถนั่น” คุณต๋อยไม่เห็นด้วย
“แต่มณก็ไม่ได้ไปทำอะไรเสียหายนะคะคุณต๋อย..” มณฑิราไม่พอใจนิดๆ
แม่เมียดเอ่ยเตือนอย่างเกรงใจ “ไม่เสียหาย แต่ถ้าใครรู้ก็เสียชื่อนะคะ”
“คอยดูนะคะ วิไลจะต้องให้คุณอาทิตย์เอาเรื่องนายวีนั่นให้ได้” วิไลลักษณ์ทำท่าเอาเรื่อง
“แกไม่ต้องทำเป็นพูดดีเลยวิไล เพราะแกแท้ๆ คุณมณถึงต้องตกกระไดพลอยโจนไปแบบนี้!” กุ๊กกิ๊กหันมาต่อว่าวิไลลักษณ์