บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 20 หน้า 2
“ตาวีน่ารักที่สุด สมกับเป็นลูกชายฉันจริงๆ!!” ภัสสรดีใจ
รัฐส่ายหน้า “ผมสงสารลูกจริงๆ มันจะรู้ไหมว่ามีแม่เล่นละครเก่งระดับดาราตุ๊กตาทองแบบนี้”
“คุณก็! ฉันทำเพื่อลูกนะคะ ไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันไปโทรบอกข่าวดีคุณหญิงดีกว่า” ภัสสรรีบลุกขึ้น กดมือถือออกไป
รัฐส่ายหน้ายิ้มๆ ได้แต่หวังให้ทุกอย่างจบลงด้วยดีจริงๆ
ที่สวนภายในบ้านมณฑิรา เวกใช้มือซ้ายถือตำราเรียนของคณะบริหารอ่านเตรียมสอบ มือขวาถือสายยางรดน้ำต้นไม้ เวกพึมพำเนื้อหาในหนังสือเพื่อทบทวน
กุ๊กกิ๊กเดินมา “ทำอะไรของแกไอ้เวก”
เวกอ่านหนังสือไปด้วย “อย่าเพิ่งกวนได้ไหม ฉันรดน้ำหนังสือ อ่านต้นไม้อยู่..เฮ้ย! ดูสิ แกมากวนฉันเสียสมาธิหมด”“ใครสั่งใครสอนให้แกทำสองอย่างพร้อมกันเนี่ย มานี่!” กุ๊กกิ๊กดึงสายยางมาช่วยรดน้ำต้นไม้แทน “แกจะได้มีสมาธิอ่านหนังสือ”
“ฉันไม่มีสมาธิตั้งแต่แกเดินเข้ามาแล้ว” เวกมองอีกฝ่ายยิ้มๆ กุ๊กกิ๊กแอบยิ้มกับตัวเอง
ทันใดนั้น ได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้น
“ใครมา?” เวก และกุ๊กกิ๊กงงๆ ว่าใครมาที่บ้าน
เสียงแตรรถดังอีก เวก กับกุ๊กกิ๊กเดินไปเปิดประตูเล็กข้างรั้วบ้านออกมาดู เห็นว่าเป็นรถภูวเดช
“คุณมณก็ไม่อยู่ แล้วคุณภูเค้ามาทำไม?”
ภูวเดชเปิดกระจกรถ ร้องตะโกนขึ้น “เปิดประตูให้ฉันสิ!”
“ก่อนเปิดกุ๊กกิ๊กขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ คุณภูห้อยถุงทุเรียนไว้ที่ประตูรถทำไมคะ?”
“ฉันซื้อมาฝาก แต่กลิ่นมันแรงกลัวติดรถ เลยห้อยไว้ข้างนอก เปิดประตูซะทีสิ!” ภูวเดชเอ่ยจบก็รีบปิดกระจกรถขึ้น
“เพี้ยนแบบนี้ไง คุณมณถึงได้ไม่ชอบ” เวกส่ายหน้า
เวลาต่อมา ภูวเดชนั่งคุยกับคุณต๋อยอยู่ที่ห้องรับแขก
“วันนี้คุณมณไม่อยู่นะคะ” คุณต๋อยรีบเอ่ยบอกภูวเดช
“อ๋อ ผมตั้งใจมาหาคุณต๋อยน่ะครับ พอดีขับรถผ่านร้านผลไม้ เห็นทุเรียนน่ากินก็เลยซื้อมาฝาก โอ๊ย...” ภูวเดชแกล้งเอามือกุมขมับปวดหัว
“เป็นอะไรคะ?” คุณต๋อยถาม
“ไมเกรนขึ้นครับ” ภูวเดชทำหน้าเศร้าๆ “ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับเลยครับ เครียดเรื่องคุณมณ...ตั้งแต่รู้เรื่องคุณมณ ผมก็กินอะไรไม่ค่อยลง นี่ผมผอมไปเยอะเลยนะครับ”
“ทำไมคะคุณมณมีเรื่องอะไร?”
“ก็เรื่องที่คุณมณต้องปลอมตัวเป็นคนใช้ชื่อมณฑาไงครับ.. ผมรู้ว่าคุณมณลำบาก ผมก็อยากจะช่วย แต่ผมไม่รู้จะช่วยยังไงเพราะผมไม่รู้ว่าคุณมณทำไปเพื่ออะไร? คุณต๋อยพอจะรู้ไหมครับ?” ภูวเดชพยายามเอ่ยหลอกถามคุณต๋อย