บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 2 หน้า 2
อาทิตย์เปิดผ้าคลุมหน้าหญิงสาวออก ใต้ผ้าคลุมกลับกลายเป็นหน้าแม่ชื่น “ไอ้ทิตย์! ทำไมยังไม่ไปอาบน้ำอีก!!”
“แม่!!” อาทิตย์อึ้งๆ อุทานออกมา
ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็สะดุ้งหลุดจากภวังค์ เห็นแม่ชื่นยืนเท้าสะเอวชี้หน้าด่าตนอยู่ “เป็นอะไรของแกเนี่ย นอนยิ้มอยู่ได้ ไปอาบน้ำ!” แม่ชื่นเดินออกไป
อาทิตย์กำลังจะลุกไปอาบน้ำ เสียงมือถืออาทิตย์ดังขึ้น ชายหนุ่มรีบพุ่งลงเตียงหยิบมือถือมาดูเห็นข้อความที่วิไลลักษณ์ส่งมาให้
“วิไลลักษณ์อาบน้ำเสร็จแล้ว ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”
ในความเป็นจริงขณะนั้นวิไลลักษณ์เพิ่งจะล้างจานเสร็จ
“เดี๋ยวครับ จะว่าอะไรมั้ยครับถ้าผมอยากจะเจอคุณอีก” อาทิตย์พิมพ์ข้อความถามหญิงสาว
วิไลลักษณ์อึ้งๆ คิดว่าจะเอายังไงดี แล้วก็ได้ยินเสียงข้อความดังขึ้นอีกเป็นอาทิตย์ส่งข้อความมาอีก
“อย่าปฏิเสธผมเลยนะครับ.. ถ้าไม่อยากเห็นผมขาดใจตายด้วยความคิดถึง”
วิไลลักษณ์มองยิ้มๆ แล้วกดพิมพ์ในมือถือ “ก็ดีค่ะ วิไลลักษณ์ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณอาทิตย์จะตายไปจริงๆ มั้ย ถ้าเราไม่ได้เจอกัน”
อีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว “โธ่ อย่าทำอย่างนั้นสิครับ เดี๋ยวคุณจะต้องเสียเงินใส่ซองช่วยงานศพผมเปล่าๆ... ตกลงพรุ่งนี้เรานัดเจอกันอีกนะครับ”
หญิงสาวครุ่นคิด ชั่งใจว่าจะไปเจออาทิตย์อีกครั้งดีหรือไม่ เพราะไม่อยากสวมรอยเป็นคุณหนูวิไลลักษณ์อีก
เช้าวันใหม่ รัฐรวีแต่งตัวกำลังจะไปทำงาน เดินมาใส่นาฬิกา แล้วต้องชะงัก หยิบดอกไม้จากชุดของมณฑิราที่วางอยู่มาดูแล้วยิ้ม คิดถึงหญิงสาว
เวลาต่อมา อาทิตย์กำลังเตรียมอาหารเช้าที่โต๊ะทานข้าวในบ้านรัฐรวี แล้วกำลังจะเดินออกไป
“นายอาทิตย์...” อาทิตย์หยุดเดิน หันไปเห็นภัสสร แม่ของรัฐรวีเดินลงมาจากชั้นบน อาทิตย์ลงนั่งคุยอย่างนอบน้อม
“ช่างนี้ตาวีเค้าไม่มีสาวที่ไหนเลยเหรอ ??” ภัสสรเอ่ยถามขึ้น
“ไม่มีเลยครับ..”
“แล้วคนที่เค้าออกไปไหนด้วยบ่อยๆ ล่ะ?”
“มีแต่คุณหมอฉบังครับ..”