บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 2 หน้า 3
“แล้วคนที่เค้าพาไปเที่ยวหัวหินกันเมื่อเดือนที่แล้วล่ะ??”
“นั่นก็คุณหมอฉบังครับ..”
“สบายแล้วคุณ..ลูกชายเราเป็นตุ๊ด!!” เสียงรัฐ พ่อของรัฐรวีดังโพล่งขึ้น ภัสสรกับอาทิตย์หันไปเห็นรัฐในชุดเครื่องแบบพลเรือโทเดินลงมาจากชั้นบน
“คุณก็พูดเล่นอยู่เรื่อย ชั้นซีเรียสนะ”
“คุณจะไปซีเรียสทำไม ก็ปล่อยๆ ลูกไปเหอะ ถึงเวลามันก็มีของมันเองแหละ” รัฐหันไปบอกอาทิตย์ “อาทิตย์แกสาวเยอะไม่ใช่เหรอ ดูๆ ให้ตาวีเค้าคนซิ”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวไปคว้าใครมาไม่ถูกใจชั้น ชั้นดูให้เองดีกว่า อาทิตย์ ระหว่างนี้ก็ดูๆ ตาวีให้ด้วย ถ้าเค้าไปจีบใครให้รีบมาบอกชั้น เดี๋ยวชั้นให้ค่าขนมพิเศษ”
“ถึงไม่ให้ผมก็ต้องรายงานคุณท่านอยู่แล้วครับ..” อาทิตย์ทำเป็นพูดดี
“งั้นแสดงว่าไม่เอาเงิน?” รัฐย้อนถามขึ้น
“อย่าให้เสียน้ำใจคุณท่านเลยครับ ผมรับไว้ก็ได้” อาทิตย์รีบบอก รัฐกับภัสสรขำอาทิตย์
รัฐรวีเดินเข้ามาเอ่ยอย่างรู้เท่าทันอาทิตย์ “แกฟ้องอะไรแม่ชั้นแต่เช้า?”
“คนอย่างผมไม่มีครับคุณวี..ผมถือคติไม่ฟ้องนาย..ไม่ขายเพื่อนครับ..” อาทิตย์ปฏิเสธบอกเสียงจริงจัง
รัฐรวีดักคอ “แต่ชั้นได้ยินเรื่องค่าขนมพิเศษเมื่อกี้นะ..”
“อุ่ย! คุณวีรีบทานข้าวก่อนนะครับ ผมจะไปเอารถมารอ คุณวีจะได้ไม่ไปทำงานสาย” อาทิตย์รีบเปลี่ยนเรื่องรีบเลี่ยงออกไปทันที รัฐรวีมองตามไปอย่างเซ็งๆ
ที่โต๊ะทานข้าว รัฐ ภัสสร และรัฐรวีนั่งทานข้าวกันโดยมีแตงอ่อนคอยดูแล
“ตาวีตอนอยู่แคนาดาลูกมีแฟนบ้างไหม?” ภัสสรซักลูกชาย
“ก็มีครับแม่”
“ใครลูก? ไม่เห็นลูกพามาให้แม่รู้จักบ้าง?”
“ผมเลิกกันไปตั้งนานแล้วครับ ตอนนี้เค้าก็แต่งงานไปแล้วด้วย”
“อ้าวเหรอ ...แล้วกลับมานี่ล่ะ ลูกปิ๊งปั๊งใครบ้างรึยังจ๊ะ?”
“แม่ถามทำไมครับ?” รัฐรวีชักเอะใจ
“คุณก็บอกลูกไปตรงๆ สิว่าคุณจะหาแฟนให้ลูก” รัฐพูดส่งๆ ตัดความรำคาญ
“ห๊ะ!” ชายหนุ่มได้ยินก็ตกใจ
ภัสสรหันไปดุผู้เป็นสามี “คุณนี่! ฉันกำลังกล่อมลูกอยู่”
“จะกล่อมไปทำไม สุดท้ายเดี๋ยวคุณก็บังคับลูกอยู่ดี”
“ฉันเคยทำอย่างนั้นที่ไหน?”